Vol goeie moed had ik gisteren bedacht vandaag langer te slapen. Helaas is dat niet het geval. Na een onrustige nacht worden we om half 7 gewekt door een kreet vanuit de andere kant van het huis. Het zit er weer op voor vandaag, vanavond maar nog eerder naar bedje toe.
We nemen wat meer tijd voor het ontbijt dan de andere dagen. Het uitje wat we vandaag gaan ondernemen is nog een verrassing voor José. Het ligt echter maar 15 minuten rijden van de camping. Vol spanning krullen we een bergweggetje omhoog. Hoewel deze streek überhaupt al rustig is zien we hier helemaal niemand voorbij komen. Als we de parkeerplaats bereiken verwachten we een grote toeristenstroom aan te treffen. Niets van dat alles, we zijn de enige. Dat zal vast niet zo blijven.
Na 200 meter wandelen komen we aan bij de activiteit van deze ochtend. Een boswandeling rond Champ des Roches. We worden begroet door een haast apocalyptisch uitzicht waarbij er een lawine van keien midden in het bos. Ik begeleid de kleine frup over het redelijk begaanbare gedeelte van de lawine. Annemijn ziet haar kans schoon en klimt er direct driftig op los. Al gauw zien we haar halverwege het landschap klauteren en ook Emmelie vermaakt zich uitstekend. Op en af en op en af, het houdt niet op. Als we de lawine achter ons laten staat ons nog een prachtig bos te wachten. Net als op veel andere plekken in de Vogezen is ook hier de bodem vrijwel geheel bedekt in een dikke laag mos. De keien die elders in het bos liggen kleuren ook vrolijk groen in het warme ochtendzonnetje.
We lunchen weer terug op de camping. Na de lunch twijfel ik nog wat te doen. Emmelie gaat naar bed voor een goede lange dut en Annemijn gaat in alle rust een boek lezen. Voor mij de uitgelezen kans om de aluminium ros even uit te laten. De knoop is gauw doorgehakt. Ik ga op pad voor een korter rondje dan dinsdag maar toch even lekker de benen strekken. Ik informeer Annemijn even over de geplande route zodat ze in elk geval weet waar ik uit zal hangen.
Na de afdaling richting Granges sur Vologne sla ik rechtsaf de grote weg op richting Gerardmer. Het is vandaag een route zonder colletjes maar alsnog prachtige uitzichten. Vergezeld door een beekje kronkel ik diverse heuveltjes op en af om uit te komen naast de supermarkt in ons nabijgelegen dorpje. Via de rotondes klim ik de heuvels op richting Xonrupt-Longemer het naburige dorp met bijbehorend meer. In Longemer tref ik op een kort klimmetje een kleine groep wielrenners. Ik haak even bij ze aan en kan het tempo goed volgen. Samen volgen we de weg die aan de westkant langs het Lac du Longemer trekt. Op een alleraardigst tempo trekken we rond in het prachtige landschap. Als we aankomen aan de zuidoostkant van het meer slaat de groep rechtsaf in de richting van La Slucht. Ik ga rechts en krul terug langs het meer om weer koers te zetten naar Gerardmer. Emmelie zal straks wel wakker worden en we hebben tenslotte nog een uitje voor de boeg.
Tegen kwart voor 2 kom ik aan aan de voet van de klim terug naar de camping. Op de telefoon zie ik dat Emmelie ook zin heeft in de middagactiviteit en al weer vrolijk kletsend in bed zit. Niet helemaal de planning zo’n dutje van 45 minuten terwijl ze heerlijk in het donker in haar bedje ligt ipv op de achterbank van de auto. De klok slaat kwart over 2 als ik mijn fiets terug in de berging rol. Een keurig rondje van 37,5 kilometer in anderhalf uur. Hoewel ik een stuk minder heb hoeven klimmen ben ik dik tevreden met mijn “scores”.
Binnen tref ik een vrolijke Emmelie aan en een iets minder uitgeruste Annemijn. Ik vertel enthousiast over mijn avonturen van de afgelopen anderhalf uur. Met name het nemen van de Chem. de l’École des Xettes kan rekenen op ongeloof en ontzag. Het zal voor u weinig om het lijf hebben maar deze gaat voor mij de boeken in als een echte kuitenbijter. Laten we het er op houden dat de verhouding 34-34 meer dan welkom was en ook daarmee de klim niet zonder horten of stoten verliep. Toch wel leuk om op een voor mij al indrukwekkend genoege klim dan ook nog de extra uitdaging aan te gaan en die bovendien nog te halen ook.
Het klimwerk voor die dag zit er nog niet op. We begeven ons per auto in de richting van het Lido Appart’Hotel aan de rand van Lac de Gerardmer. De auto mag mooi even uitrusten op het parkeerterrein aldaar. Annemijn, ik en Emmelie begeven ons in tegenovergestelde richting terug de heuvel op. Als we het makkelijk begaanbare voetgangerbruggetje over gestoken zijn eindigt ook direct het stuk van de route wat Emmelie zelfstandig af kan leggen. Ze neemt plaats in de draagzak die op mijn rug gebonden zit. Op een bordje naast de ingang staat het dringende advies voor het dragen van bergschoenen en wordt er tevens op gewezen dat we een technisch parcours gaan betreden. Een blik omhoog bevestigd deze aanbevelingen al gauw. Het bestaat uit een prachtige rotsachtige klim de berg op. Gewapend met kind en camera bedwingen we het ene na het andere rotsblok. Het pad volgt een klein stroompje de berg op. Langs het rustig kabbelende watertje wisselt het uitzicht van het ene naar het andere pareltje.
Na een klein half uur klimmen komen we aan hoog op de berg aan bij de laatste stop van deze dag. de Cascade de Merelle. Een waterval diep in het bos. We ploffen tevreden neer op de rotsblokken en Emmelie kijkt haar ogen uit. Het is niet de natuur waar ze oog voor heeft. De groep van zo’n 15 Duitse jongens die ons voor zijn gegaan de berg op is ook neer gestreken en zit op adem te komen. Op voorstellen uit de groep om verder het bos in te klimmen klinkt het al gauw ‘Ich bin komplett fertig’. Ik moet er een klein beetje om grinniken. Na een heerlijk rondje wielrennen en vervolgens met kind op m’n rug dezelfde berg te hebben beklommen voel ik me helemaal niet zo. De weg omlaag versieren we gedeeltelijk noodgedwongen met liedjes als ‘met de vingertjes’ omdat de inhoud van mijn rugzak er wel zo’n beetje klaar mee lijkt te zijn. Het hobbelige van de terugweg helpt daar weinig aan mee.
Ik verzorg een zeer eenvoudig avondmaaltje bestaande uit een zak groente met aardappeltjes uit de diepvries vergezeld met spinazieburgers gevuld met doperwten. Geloof mij maar, ik zat het zelf ook vol verbazing naar binnen te werken #healthy. Als Emmelie naar bed gaat kruip ik achter de MacBook voor wat hoognodig onderhoud aan de vakantieblog. Annemijn vertrekt met boek onder de arm naar de buurvrouw om daar te genieten van wat welverdiende rust. Morgen gaan we weer leuke dingen in de omgeving doen.