Lowlands 2019 dag 1

Lowlands 2019 dag 1

De wekker gaat om 4.50 en Lowlands 2019 staat op het punt van beginnen. Maisa is gister al bij ons aangekomen en we maken ons allemaal klaar voor vertrek. We hadden de avond van te voren en doucheschema gemaakt en ik ben als eerste aan de beurt. Omdat voor mij om 5 uur opstaan geen wereldvreemde bezigheid is heb ik ook direct al trek in ontbijt. Helaas heb ik behalve Lowlandsboodschappen niet gedacht aan het kopen van ontbijt. Gelukkig is er een restje melk waar ik Brinta mee kan maken.

Rond kwart over 6 komen we aan bij het afspreekpunt, het Shellpompstation aan de Hogeweg. Nikita en Dante staan al te wachten en zodra we binnenrijden sluiten ook Lina, Pepijn en Cato aan. Op naar Lowlands! Annemijn geniet van de auto van Cas en we scheuren naar de polder. We sluiten om tien voor zeven aan op de dijk, er zijn wat meer auto’s dan vorig jaar helaas.

De leukste file van het jaar

Op de app horen we dat Huub, Milan, Noor, Joep, Jurre en Merel er al zijn dus ik loop even naar voren om ze te begroeten. Omdat mijn actie kennelijk geen gevolg kreeg nemen ze gemakshalve maar aan dat ik alleen gekomen ben. Na een paar kletsjes lopen Huub en ik naar de Amersfoortse Optocht toe. De rest, min Joep want Joep moe, volgt al snel. Jeroen, Rochella en Thieu sluiten na een uurtje bij ons aan en daarmee is het grootste gedeelte van de groep compleet. Ik ben erg blij dat er al zo’n groot gedeelte vroeg aanwezig is, dat scheelt met bezetten van het veld.

Op een gegeven moment gaat het regenen in de rij en iedereen trekt zich terug in de auto’s. Annemijn doet de deur nog even open om miezer te zeggen tegen een buurman, die op zijn beurt tamelijk verward terug kijkt bij wijze van antwoord. Milan appt: “We mogen rijden hoor”. Huh, de klok slaat tien voor 8, dat is 70 minuten te vroeg! Blij scheuren we het parkeerterrein over. Ik wijs Annemijn op de auto van Merel en Jurre en gebied haar de rij te verlaten en gewoon de lege parkeerplekken over te rijden om bij ze te kunnen staan. Wel zo makkelijk voor de route van hier naar de camping.

Zodra we allemaal bepakt en bezakt zijn begint de wandeltocht richting “polsbandjestent” en de fameuze Lowlandsbrug.

__ De Lowlandsbrug is een militair ogend bouwwerk waarmee de 60.000 bezoekers een provinciale weg oversteken zonder daarbij hun leven in de waagschaal te hoeven leggen. Wel is deze brug behoorlijk stijl en hoog waardoor hij als een fuik fungeert voor de, tamelijk idiote, festivalganger die zijn spullen in een karretje vervoert. __

Helaas komen we tot de jammerlijke conclusie dat de parkeerplaats eerder open ging maar dat dat niet geldt voor de “polsbandjestent”. Dat houdt in dat we nog even geduld zullen moeten hebben. Ik hou er rekening mee dat de deuren elk moment open kunnen zwaaien en blijf eigenwijs met m’n backpack op m’n rug staan. Hier zou ik later spijt van krijgen.

In de rij voor the free state of LLOW

De klok slaat tien over 9 als de deuren eindelijk openzwaaien en Lowlands 2019 echt begonnen is. We doen er nog een kleine 20 minuten over om de deuren daadwerkelijk door te wandelen. De kleur van de polsbandjes is dit jaar oranje met rood, een heel tof ontwerp. De jongen die mijn polsbandje uitreikt is niet bijzonder begaafd in dit specifieke taakje. Ik krijg een tweede poging, dit keer ziet het er een stuk beter uit. Ook wel weer een leuke ervaring, het kan natuurlijk ook nooit 60.000 keer goed gaan met zo’n bandjessysteem.

Achter de poortjes kom ik Maisa en Annemijn pas halverwege de brug weer tegen. Ik heb de pas er lekker in zitten en ik besluit dit tempo voort te zetten. Op naar Camping 1, ook bekend als ‘The Green Ghetto’, een plek waar je wordt geacht je troep op te ruimen. Gelukkig is de tocht er niet langer op geworden. Bij aankomst op de camping bleek mijn tempo een stuk hoger dan dat van mijn kampgenoten en ik ben dan ook alleen. Mijn hart maakt een sprongetje dat de camping nog nagenoeg onbewoond is. Dat helpt bij het vrijhouden van een kamp voor in totaal 28 kampeerders.

Mijn rug zucht van verlichting wanneer ik mijn backpack op de grond zet. De plek die ik heb uitgezocht lijkt hetzelfde te zijn als vorig jaar, later zou blijken dit niet het geval is. Ik haal de zak van de tent los van m’n backpack. Maisa en Annemijn sluiten snel aan op de camping en ik leg m’n plan uit, twee rijen van tenten die elkaar “aankijken” met daar tussen ruimte voor de partytenten. Op die manier hoeven we later alleen de kopsekanten te bewaken voor eventuele laatkomers. De Haarlemmers sluiten ook aan en die bouwen de overkant al snel vol. Huub slaapt bij Matthieu in de tent en heeft zodoende zelf geen tent te bouwen. Hij biedt aan om de twee partytenten vast te gaan kopen bij de Hema.

Tijdens de bouw van het kamp begint het al even te regenen maar gelukkig komt de echte bui pas als de partytenten al staan. Na een rekensom van nog te arriveren gasten komen we er snel achter dat het nog wel eens krap kon worden of iedereen er bij past. Er is een buurkamp ontstaan die het gemunt heeft op onze vrije ruimte en er de mening op nahoudt, wie het eerst komt die het eerst maalt. Het feit dat ik als 10e campinggast van camping 1 arriveerde lijkt niet afdoende te zijn om als eerst te malen blijkbaar. Na wat stressvolle minuten komen er meer groepsgenoten aan. We bakenen meer terrein af en kunnen weer tot rust komen.

De rest van de middag en avond druppelen nog wat laatste kampgenoten binnen die zoals gewoonlijk zeer in hun nopjes zijn dat wij plek hebben vrij gehouden. In de middag gaan we voor het eerst het terrein op om koptelefoons te halen voor de silent disco die s’avonds plaatsvindt. We waren niet de enige met dit idee en we staan ook hier weer in een rij. Helaas is deze rij zo onoverzichtelijk dat we op een verkeerde plek belanden en via veel gedruk en gedrang elkaar uit het oog verliezen. Ik betaal 5 munten borg voor een koptelefoon en begeef me weer uit de drukte.

Nadat iedereen succesvol de rij verlaat maak ik een groepsfoto, Lowlands is in volle gang, en dat terwijl de programmering morgen pas begint. Bij de tenten merk ik dat de groep dit jaar dusdanig groot is dat er verschillende groepjes zijn die onder de partytenten zitten. Ik vind t wel jammer dat hiermee een deel van het groepsproces verloren gaat.

Rond een uur of zes vertrekken we gewapend met koptelefoons richting het terrein voor de silent disco. Wat er vervolgens gebeurd is tamelijk ongeloofwaardig. Ik loop voorop met Berend en Paul, nu staan wij drieën niet bepaald bekend om onze snelheid. Toch moet ik halverwege het terrein concluderen dat we de gehele groep afgeschud hebben. “Nou die komen we dan vast wel weer ergens tegen”. In de Bravo komen we er achter dat deze “vergrootte” variant van het koptelefoonfeestje ook een nadeel kent, de ontvangst van de koptelefoons laat behoorlijk te wensen over. Er zijn meerdere kanalen maar deze zijn zeker niet allemaal even goed te ontvangen en ik sta de helft van de tijd in totale stilte. Helaas is dit een voorbode voor de rest van de avond. De ontvangst zou niet verbeteren. Rond negen uur houd ik het voor gezien en ga via de snackbar terug naar de camping. Daar hangen we nog wat rond met de groep. De allerlaatste kampgenoten sluiten aan en nu zijn we echt compleet.

Rond half 11 gaan we richting het terrein om de koptelefoons weer in te leveren. Daarna vind ik het mooi geweest en ga ik lekker naar bedje toe. Morgen weer een dag, en wat voor dag, Lowlands 2019 dag twee!

Back To Top