De slaapkamers in onze Mobile Home hebben hele fijne verduisteringsgordijnen. Hoe licht het buiten ook is, wij merken er niks van en kunnen zo lang slapen als we willen. Annemijn was gister wat onzeker over of we Emmelie wel goed zouden horen als die s’nachts ligt te huilen. Maar vrees niet, er is een ingenieuze oplossing voor dit probleem. De babyfoon gaat mee de slaapkamer in en alle zorgen verdwijnen als sneeuw voor de zon.

De oplossing kent een keerzijde. Deze keerzijde blijkt wel als om 5 uur in de ochtend het alarm af gaat vanwege een lege batterij. Ik schrik met 3 van de 9 levens tegelijk. Het is een verdrietige realiteit gezien de verder optimale condities voor uitstekende nachtrust. Hoewel ik met alle geweld van de wereld wakker gemaakt werd lukt het me toch om nog een keer om te draaien. Tegen 7 uur zit het er op want de kleine frup meldt zich. Die kon je prima verstaan trouwens, ook zonder babyfoon. Maar dat nemen we wel mee in de eindevaluatie.

We gaan vandaag op stap, het is tenslotte dag 3 van de vakantie en we zijn hier niet voor niks. De bestemming is het NatureParc waar ze een hele berg ooievaars herbergen. Hiervoor moeten we een kleine 5 kwartier in de auto zitten. Maar de eindbestemming is het meer dan waard. Ik kijk er naar uit om Emmelie kennis te laten maken met de babyleveranciers. Wie weet loopt ze nog een bekende tegen het lijf aangezien ze pas 1,5 jaar geleden zelf bezorgd werd. Het weer doet ons anders vermoeden maar we leven zo begin juni nog volop in het laagseizoen voor de streek. Het komt gelukkig in me op om de openingstijden op te zoeken. Vandaag geopend tussen 3 en half 6. Het klinkt meer alsof er per toeval een medewerker aanwezig is waardoor je kunt langs komen. De planning wordt radicaal omgegooid. Woensdags kunnen we wel tussen 10 en 6 terecht bij de babybezorgers, dus dat doen we dan wel. Vandaag gaan we op naar Kaysersberg en uiteindelijk zullen we ook nog even langs Colmar waaien.

De Vogezen en de Elzas staan bekend om de prachtige dorpjes vol met vakwerkhuisjes, het zorgt voor een lieflijk aanzicht. We maken een wandeling door Kaysersberg. naarstig op zoek naar een punt van herkenning. Wanneer we een straatje in lopen komen we een hele bonte verzameling dieren en kunstwerken tegen. Tegen de heuvel op staat een collectie poppen in een houten constructie. Het blijkt een uitstalling te zijn van het lokale souvenirwinkeltje. De rest van de straat blijkt deel te nemen aan deze traditie. Even verderop treffen we een houtbewerker die twee prachtige kabouterflats gemaakt heeft. Als we de winkelstraat door zijn gelopen komen we een bordje tegen. Als je rechtsaf gaat dan is het een minuut of 10 lopen naar het kasteel. We kijken naar links en zien daar het bewuste kasteel staan. Annemijn mompelt nukkig dat ze geen zin heeft in 10 minuten lopen. We gaan wel links en kijken of daar een trap staat.

Wanneer we onder aan de trap uitkomen informeert het bordje ons dat het per trap ongeveer een kwartier lopen is. De conclusie van Annemijn is dat ze ook daar geen behoefte aan heeft en dat we toch beter rechtsaf hadden moeten gaan. We begeven ons in de richting van een terras. Het enige etablissement wat een terras voert waar volk zit lijkt onbereikbaar. We treffen helaas een bordje aan waarop in het Frans te lezen valt “Dicht voor de lunch, we helpen u vanmiddag graag verder”.

Annemijn brengt ons gezelschap in de richting van de “grote” stad. Colmar, dat kennen we nog wel van de voorkant van onze Michellin-reisbrochure. Vorige keer onze reisbijbel, dit jaar staat hij keurig op de boekenplank in Leusden. Wanneer we op de parkeerplaats het laatste plekje innemen stappen we tevreden uit. Hier kunnen we vast wel lunchen. We schuiven aan en bestellen de specialiteit van het huis. De duitse invloeden van de streek vinden hun weg naar onze borden. Ik krijg een Röesti Maison, ofwel gebakken aardappelreepjes met spek, kaas en ui. U zult de combinatie ongetwijfeld herkennen van de Aviko zak “zwitserse aardappelschotel”. Het blijkt dus de huisspecialiteit van dit Frans/Duitse tentje te zijn. Na de lunch begeeft de karavaan zich huiswaarts, of ja terug naar de camping dus. Het mooie Colmar is helaas aan ons voorbij gegaan gedurende dit bliksembezoekje. Om u een goede indruk te geven van de aldaar aanwezige pracht en praal hier een foto van de reisbrochure.

De route naar de camping gaat voor het middagprogramma over de Col de la Slucht. Deze prachtige kronkelende route leidt naar een hoogte van 1139 meter. Er gaat me iets dagen dat buurman Viktor vertelde dat hij deze Col “bedwongen” heeft per racefiets gedurende een bezoekje aan de streek. Ik denk nog maar eens met enig gevoel van schaamte terug aan mijn pogingen omhoog te fietsen op het klimmetje naast onze camping. Het valt in het niet bij de hoogtemeters die de Col de la Slucht tentoonstelt.

Op de weg naar beneden komen we langs een uitkijkpunt waar Annemijn de parkeerplaats op stuurt. We gaan even de benen strekken en Emmelie kennis laten maken met het uitzicht. Er staat een bordje naast de parkeerplaats waar op valt te lezen dat in 1944 “Mort au 12e Dragons” heeft plaatsgevonden. Enthousiast vertel ik Annemijn dat er zo relatief kortgeleden dus nog gewoon draken hebben bestaan. Volgens José gaat het echter om een regiment militairen met de naam draken. Ik vind het een vergezochte uitleg bij een anders overduidelijk bordje. Het uitzicht vanaf de berg laat ons het Lac du Longmer zien. Een allerminst onaantrekkelijk plaatje.

Na de boodschappen ploffen we neer op de camping en besluit Emmelie dat het weer tijd is om naar de schommel te lopen. ‘Pap en mam, jullie zien maar wat je doet. Ik ga boven spelen!’ Zonder verder op of om te kijken wandelt/rent het mini mensje de berg op. Moeders hobbelt er dapper achter aan en gaat mee schommelen. Ik zet een muziekje op (JWL natuurlijk) en buig me over de meest recente verzameling foto’s die ik van de diverse geheugenkaartjes af pluk.

De avond trekt in betrekkelijke rust aan ons voorbij. Emmelie gaat na het eten nog even douchen en daarna leg ik haar in bed. Onder het genot van een bakje tiramisu grijp ik de MacBook erbij om te gaan starten met de blog van vandaag. Het loopt tegen negen uur als we het voor gezien houden en richting bed gaan, morgen weer een dag.