We beginnen de ochtend zoals gewoonlijk. Dat had ik maar wat graag willen optekenen. Rond een uur of 3 open ik m’n ogen door gehuil uit de andere kamer. Het bed naast me is leeg.. Als ik terug kom van een toiletbezoekje stapt Annemijn de donkere slaapkamer in. Ze is al even bezig maar nog wel oke. Ik stel na een poosje voor om Emmelie maar bij ons in bed te nemen. Zo verdrietig als ze in haar eigen bedje was, zo blij rolt ze ons bed in. Ze begint zelfs wat te kletsen en kieren, ja maar wacht eens even. Dat kan niet de bedoeling zijn, het is midden in de nacht. Ik neem haar rond kwart over vier maar weer mee naar haar eigen kamer. Al snel wil ze niet meer in m’n armen liggen en leg ik haar in bed. Ik stap rond half 5 onze veranda maar weer op. Ik neem maar eens de tijd om weer wat verhalen te gaan schrijven voor de blog, dat is al weer even geleden en ik ben nu toch wakker.
Rond een uur of 9 haal ik Emmelie uit haar bed. Ze kijkt me met een verwilderde blik aan en vraagt zich af welk in jaartal we eigenlijk leven. Ik doe mijn uiterste best om zo vrolijk als mogelijk te reageren op alles wat ze doet. Dit om eventuele chagrijn als gevolg van de bijzonder korte nacht te ontwijken, dat lukt best aardig. Als ze is bijgekomen van het wakker worden wordt het tijd om de slaapzak te verruilen voor een setje kleren en een schone luier. Terwijl ik haar verschoon komt ineens mama de hoek om kijken. Ik zie een grote glunder op haar gezichtje verschijnen zodra mama in het blikveld komt. “Ik hoorde zoveel gezelligheid, daar moest ik wel voor wakker worden” aldus Annemijn.
Na het ontbijt gaan we met z’n drieën de auto in voor een laatste vakantieuitje. Er is ergens op de berg van de camping een wandelroute waar Annemijn wel even van het bos wil genieten. Emmelie is minstens zo enthousiast en wandelt vrolijk tussen ons in over het parcours. De eigen wil begint al aardig vorm te krijgen en soms schudt ze haar hoofdje, roept hard op “NEE” en loopt vervolgens de andere kant op. Ik betrap mezelf er op dat ik met grote regelmaat sta te klikken of fluiten om haar aandacht te trekken. Daar ze geen hond is schenkt ze hier dan ook weinig aandacht aan. Confronterend wel dat ik dus geen manier weet om de aandacht van m’n eigen kind te trekken.
Tegen het middaguur ga ik even op bed liggen. Ik duik in m’n boek in de hoop wat slaap te vatten. Wederom kom ik bedrogen uit en na een kleine drie kwartier lezen geef ik de hoop maar weer op. Ik moest me maar eens gaan oriënteren op het inpakken. Vanavond willen we alles zoveel als mogelijk klaar hebben staan om morgenochtend rond 8 uur te kunnen vertrekken.
Annemijn en José gaan voor het middagprogramma boodschappen doen samen met Emmelie. Ineens klinkt er muziek vanaf ergens op de berg. Ik vraag me af of er misschien wel een hardloopevenement is of een andere sportkaravaan voorbij komt. Na een half uurtje kwam de boodschappen crew terug en ik vraag ze, jullie iets gezien? Nee ook niet. We gaan maar gewoon koken en ons klaar maken voor het avondeten en al die tijd is er muziek en zijn er regelmatig allerlei toeters en sirenes(voor de leuk) te horen. Ik stap even op de racefiets om alvast wat vuilnis weg te brengen. Bij de andere uitgang van de camping tref ik een levensgrote opblaasboog. Ook staan er allemaal oudere auto’suto’s die gestickert zijn met ‘Mega Run’ er op. Verderop staat een podium en op de boog lees ik dat RTL 7 er een programma over maakt. De camping was ons vergeten te informeren dat ze de finishplaats van een “barrel run” waren voor vannacht. Op de website valt te lezen “iedere avond legendarische feesten met live optredens van artiesten als Stef Ekkel en vele anderen”. De hele camping stroomde vol met toeterende oude auto’s en veranderde al gauw in een festival van bier drinkende hollanders die wel zin hadden in het tros muziekfeest.
Nu is er natuurlijk niets mis met zo’n evenement. Maar we hadden het graag van te voren gehoord. De camping zal niet gister pas geboekt zijn door deze rally. Annemijn gaat even polshoogte nemen bij de organisatie. Die geven ruiterlijk toe dat de muziek nog wel een tandje harder gaat en bovendien nog tot zo’n half 12 aan zal staan. Daarna kan het feestje nog wel door gaan op de camping, daar hebben zij dan weer minder over te zeggen.
Annemijn besluit na een weinig begripvol bezoekje aan de receptie van de camping dat ze eigenlijk liever vanavond nog naar huis wil rijden. José en ik staan juist de vouwwagen in te klappen en stemmen hier eigenlijk direct mee in. José voelde zich toch al niet helemaal senang bij het idee dat haar wagentje ingeklapt en wel op de plek stond terwijl er zo’n meute over het terrein gaat. Ik heb in de middag al dusdanig veel ingepakt dat het een kwestie van afronden is waarna ik kan starten met inladen. Ik moet toegeven dat de achterbak er op de heenweg een stuk overzichtelijker uit zag maar toen had ik ook wat meer dagen om het rustig op te bouwen.
Het loopt tegen half 9 als we compleet met vouwwagen, dakkoffer en fietsen achter de auto koers zetten naar de uitgang van de camping. We kiezen noodgedwongen de route via Gerardmer omdat de barrels aan de andere kant van de berg in één lange stoet binnendruppelen. Ik hou m’n hart enigszins vast als we het grindpaadje omhoog moeten met al dat gewicht achter onze ‘adventure mobile’. Gelukkig weert hij zich kranig en trekt alle lading zo de berg op.
De terugrit zelf verloopt tamelijk soepel, het is natuurlijk maandagavond en dat zal vast invloed hebben gehad op de betrekkelijke rust waar we onderweg door begroet worden. De rust is overigens wel alleen te vinden op het asfalt. Ongeveer een meter daar boven is het bezaaid met muggen, vliegen en andere gevleugelde insecten. Het zal een ware moordpartij worden deze rit naar het noorden.
We stoppen wederom in Luxemburg voor een splash ’n dash. José rent naar binnen en verschijnt weer met twee dampende koppen koffie. Het is inmiddels tegen elf uur, we hebben nog zo’n 5 uur te gaan. José en ik ruilen van plaats nu Emmelie rustig in slaap is gevallen. Aan mij de schone taak om Annemijn te vermaken en juist wakker te houden.
In België adviseert Google Maps ons om bij knooppunt Neufchatteu in de richting van Brussel en Antwerpen te reizen. De reistijd lijkt iets korter te zijn langs deze route. Omdat Annemijn geen fan is van de verkeersafhandeling rond Luik lijkt ze dik tevreden met deze suggestie. Als we eindelijk in de buurt van Brussel komen wordt het wegdek precies wat je er van verwacht in België, echt verschrikkelijk. Op wonderbaarlijke wijze slaapt Emmelie door al deze ellende heen.
Wanneer we langs het sportpaleis in Antwerpen komen begin ik een beetje te knikkenbollen. De klok verteld me dat ik inmiddels meer dan 22 uur wakker ben en Google Maps vult dat aan met nog zo’n 1,5 uur voor de boeg. Had ik al gezegd dat het een lange dag werd? We houden onszelf wakker en actief door liedjes te zingen.
Om half 4 stuurt Annemijn onze combinatie de Engweg op. Tijd om José samen met haar vouwwagen thuis af te zetten en als de wiede weerga naar huis te scheuren. De auto van Koen staat zoals altijd voor de garagedeur, dus de wagen zal een nachtje buiten moeten overnachten.
Bij thuiskomst hebben we een heel plan bedacht om Emmelie hopelijk zo vlekkeloos mogelijk naar bed te verhuizen. Ik neem de kleine frup mee naar binnen, Annemijn haalt de slaapzak, speentjes en flesspullen uit de auto. Het naar bed brengen gaat prima maar toch heeft ze nog wat extra knuffels nodig. Mijn teller staat inmiddels op bijna 25 uur wakker en Annemijn stuurt me naar bed. Ik red me wel, zegt ze. Dankbaar voor het aanbod ga ik eindelijk horizontaal. Morgen alle bagage wassen en inpakken.
Inpakken?? Ja dat klopt dus wel, ik ga namelijk woensdag alweer op vakantie en daarvoor moet ik de hele dag inpakken. Het komt mij stiekem best goed uit dat we s’nachts gereden hebben.