2 november
Gister zijn er wat nieuwe gasten aangekomen in ons hostel waarvan er een intrek neemt in een stapelbed bij ons op de kamer. Helaas slaap ik iets minder goed door deze nieuwe bewoner. Tussen half 6 en 7 besluit ik dan maar Rogue One: a Star Wars story te kijken. Als ik uiteindelijk rond 9 uur weer wakker word komt ook Annemijn uit haar bed gerold. Zij heeft gelukkig wel een heerlijke nacht gehad. We doen het rustig aan deze ochtend en stappen rond half 11 op de scooter.
De eerste stop van vandaag is de brug over de rivier kwai. Een bouwwerk voor de spoorlijn naar Birma die in de Tweede Wereldoorlog door krijgsgevangen opgetrokken is. Tienduizenden gevangenen kwamen tijdens de bouw van de spoorlijn en deze bijbehorende brug om het leven. De meeste toeristen lijken zich hierdoor niet van hun stuk gebracht en nemen uitgebreid de tijd om lachend op het spoor hun foto te laten nemen. We lopen over de brug heen en maken wat foto’s en filmpjes. We concluderen hardop dat dit zo’n “hoogtepunt” is wat je niet mag missen als je in de buurt bent maar je had prima kunnen voortbestaan als je hem toch had overgeslagen.
Rond een uur of half 1 komen we weer aan in het hostel. Het is inmiddels wat harder gaan regenen en we zitten iet wat verzopen aan tafel. Gelukkig droogt de kleding snel op en we bekijken de rest van onze plannen. We boeken een tour voor het bezoek aan Khao Sok National Park en zoeken de routes uit. De reistijden en met name de reiskosten rondom Khao Sok blijken vrij hoog en we kiezen er voor om toch een ander hotel te boeken en later maar te kijken of de reeds geboekte slaapplaats nog geannuleerd kan worden.
Om twee uur worden we opgehaald door de scootertaxi om naar het station te gaan voor de trein van drie uur. De rit naar Nakhon Pathom verloopt rustig en we vermaken ons vooral door het blijven zoeken naar de juiste halte. Er staat vaak maar 1 bord bij een station en dat bevat niet altijd de plaatsnaam in het alfabet. Annemijn knoopt een gesprekje aan met twee Nederlandse vrouwen in het zitje naast ons. Ook zij zijn op weg naar Khao Sok en nemen dezelfde nachttrein.
Onze overstap in Nakhon Pathom duurt 4 uur dus we gaan lekker het stadje in. Er staat hier een enorme tempel en er is een nightmarket die vanaf een uur of vijf tot leven komt. We beginnen met de tempel, boven aan de trappen(ja hoor daar zijn ze weer) staat een enorm Boedha beeld en de Thai staan in de rij om hun offers te brengen en gebed te houden.
M’n oog valt op een oranje doek wat opgespannen staat en waar mensen iets met pen opschrijven en vervolgens een vakje omheen tekenen. Ik sta er een tijdje naar te kijken en een andere bezoeker moedigt me aan om het ook te doen. Ik vraag hem wat ze er op schrijven en laat me vertellen dat de mensen hun naam op schrijven zodat er voor ze gebeden wordt door de monniken. Ik besluit het ook te gaan doen en schrijf onze beide namen op. Onder luid gelach van Annemijn vervolgen we onze weg. Ze vindt het hilarisch dat ik enorm groot geschreven heb terwijl de rest allemaal een heel fijn klein handschrift heeft. Ik presteer gewoon niet zo goed als ik in het openbaar iets ergens op moet schrijven. Alle schoolervaringen met iets op het bord schrijven komen weer voorbij in m’n hoofd. Brrr wat een hel was dat altijd, herkenbaar?
Even verderop gaan we een ruimte aan de zijkant van de tempel binnen en treffen daar een gigantische liggende Boedha aan. Een beetje zoals die ene die je kent van de foto’s/video’s maar dan anders. Als we verder lopen valt m’n oog op een aantal parasolletjes die naast kraampjes staan. Op het doek prijkt de tekst Know Your Boedha, er onder staan allerlei wijsheden als: Boedha is not for a tattoo en Boedha is not for decoration. De Thai willen hiermee duidelijk de toeristen opvoeden om de Boedha het juiste respect te behandelen.
Op de nightmarket kijken we onze ogen uit, ze verkopen hier geloof ik alles. De Thai zijn in grote getalen aanwezig op de markt en we schuifelen gezamelijk langs honderden kraampjes. Onze missie is het vinden van geschikt streetfood. Nu is Annemijn een buitengewoon voorzichtige eter die niet snel tevreden is met de faciliteiten waarin haar eten bereid wordt. Met streetfood levert dat de nodige problemen op zo u zich voor kunt stellen. Als we de markt bijna helemaal gezien hebben gaat ze overstag en bestelt ze het meest westerse wat ze maar kan vinden. Een bakje friet met kaas, waarom de Thai precies een gesmolten kaassaus over de friet doen is me een raadsel maar het smaakt prima. Het valt ons wel op dat dit gerecht verder alleen door kinderen gegeten wordt. Op de trappen voor de tempel ploffen we neer en genieten van dit culinaire hoogstandje.
Als we rond een uur of half acht weer richting het station wandelen scoor ik ergens nog een gebakken kippenvleugel. Het smaakt me goed maar er zit helaas zo weinig vlees aan en ik ben dan ook snel weer uitgegeten. We komen helaas geen tentjes tegen waar je een portie noodles of rijst kunt kopen en geven onze zoektocht maar op. Bij de 7/11 vullen we boodschappentas met drinken en wat snacks voor in de trein.
Op het station nemen we plaats op een bankje langs het spoor. We zitten kennelijk op een goed plekje voor socializing want we worden twee keer door locals aangesproken voor een praatje. Een van de mannen komt net terug uit Bangkok waar hij is wezen shoppen. Als hij hoort dat wij uit Nederland komen brandt hij los. Hij kent Amsterdam en King Alexander. Ook heeft hij wel eens een film gezien over Nederland. Ons land werd in die film bevolkt door prostituees. Ik help hem uit de droom dat dat toch echt niet het geval is. Hij moet er om lachen, in zijn land zijn wel veel prostituees zegt ie. Hij weet ook dat de Nederlandse overheid aan buitenlanders heeft gevraagd om ons land The Netherlands te noemen in plaats van Holland. Dat is hier blijkbaar op tv geweest. Wel is hij benieuwd wat het verschil dan is en waarom onze taal Dutch is terwijl ons land The Netherlands heet. Hij is Thai, spreekt Thais en komt uit Thailand, veel logischer volgens hem. Ik geef hem groot gelijk.
Iets na negen uur stappen we in trein 85 richting Surat Thani. In rijtuig 13 wachten de bedden 33 en 35 op ons en we nemen plaats. De matrassen zijn dun maar schoon en verder valt de trein me honderd procent mee. Ik had het me veel erger voorgesteld. Oke, je ligt voor je gevoel in de bagagerekken van de trein en je kunt niet normaal zitten in de bovenste bedden maar dat is dan maar jammer. In bed kijk ik Rogue One af en maak me vervolgens klaar om te slapen. Het is tegen half twaalf als ik m’n oordoppen in en oogmasker op doe. Fingers crossed voor een goede nachtrust.