9 november
Rond 6 uur schrik ik wakker van een of ander alarm uit een apparaat. Het klinkt wel alsof er een wekker in de airco zit. Ik besluit maar op te staan en ga lekker buiten in de tuin van het resort zitten kijken naar de zee. Niet lang daarna komt er een man langs met een koe aan een touw. Eerst trekt hij de koe voort maar die werkt niet echt mee. Vervolgens wil hij de koe opjagen en rent de koe hard weg. Als uit uit m’n beeld verdwijnt zie ik hem nog hard achter de koe aanrennen. Ik hoop dat het beestje z’n vrijheid gevonden heeft en anders op z’n minst enorme lol heeft tijdens deze vluchtpoging.
We kunnen het deze ochtend voor het eerst rustig aan doen. We hangen wat rond, ik zet het wasrek nog even in de ochtend zon om extra te drogen. Annemijn stelt voor om in de tuin te gaan chillen. Ze wil ontbijten bij Cloud9 maar die gaat pas om 10 uur open. Als we gaan zitten aan een tafeltje word ik na zo’n drie minuten gebeten in mn nek. Blijkbaar zitten hier enorme rode mieren, we staan snel op en gaan weer weg. Nieuw plan. We ruimen de kamer op, nog even douchen en tanden poetsen. Vervolgens pakken we de tassen in en checken we uit. We vragen J (die van Lanta A&J beach resort) of ze vervoer voor ons kan boeken naar Surat Thani. Ze belt haar man A (die van A&J) en ik krijg hem even later aan de lijn. Een taxi naar Throng is geboekt en komt half 12. Ja dat was niet helemaal het idee, we moeten naar Surat Thani. Oh dan begreep hij z’n vrouw verkeerd. Even later belt ie terug, tussen 11 en half 12 worden we opgehaald, prijs 600 baht pp.
We gaan ontbijten bij Cloud9. We bestellen allebei een milkshake, ik een milky coco met kokosmelk en banaan, Annemijn een Lanta Sunrise met allerlei fruit. Als ontbijt neem ik pancakes met honing, Annemijn toast met avocado, ei en bacon. Tijdens ons ontbijt krijgen we bezoek van een restaurantbewoner. De kleine lapjes kat Mimi komt bij ons onder de tafel liggen. Het eten smaakt voortreffelijk en nog even genieten we zorgeloos van het eiland leven.
Om 10 voor 11 is het definitief uit met de pret en vertrekken we terug richting het resort. Als verrassing krijgen we nog een heel extra uur om van de bar te genieten. Om 12 uur stappen we in een mini bus en crossen we voor het laatst het straatje van Lanta A&J uit.
De reis begint positief, we zitten achterin op de voorste banken en hebben ruime zitplekken met veel beenruimte. Het enige bijzondere aan dit gedeelte van de reis is dat de chauffeur z’n bus versiert heeft met wel heel speciale stickers die de regels in de bus weergeven. Oordeel zelf:
Onderweg halen we allerlei gasten op en na de ferry zetten we koers naar Krabi. Als we daar na twee uur reizen aankomen begint de fun. Er schijnt iets mis te zijn met onze ticket, die gaat naar Surat Thani maar we willen naar het treinstation. Hij maant me 100 baht extra te betalen per ticket, dat had hij overlegd met ons resort gisteravond. Ik antwoord hem dat we vanmorgen geboekt hebben en dat hij gewoon geld aan ons wil verdienen. Iet wat verongelijkt beweert hij dat hij het prima vindt om het niet te doen maar dan staan we op een half uur rijden van onze eindbestemming. Met behoorlijke tegenzin zeg ik tegen Annemijn dat ie ons gewoon wil oplichten en ik geef hem 100 baht. We krijgen allebei een sticker en daarmee is de kous af. 16.00 pick up time voor de bus naar Surat Thani slingert hij door de wachtruimte.
We vertrekken uit het kantoor en steken de weg over naar een wachtruimte bij de pier van Krabi. M’n oog valt op een kantoortje met daarin treintijden van Surat Thani naar Bangkok, precies wat we moeten hebben. Ik stap het kantoor binnen en vraag of ze treinkaartjes kunnen boeken. Dat kan zeker. Na wat gerommel met tijden en prijzen blijkt dat alle treinen van die nacht al vol zitten. Toevallig is er wel een special train nummer 46 die niet op het rooster staat maar wel die kant op gaat. Hij stelt de prijs op 1180 baht. Achteraf zou blijken dat hij lekker mee verdient aan onze reis. Omdat we weinig tijd hebben en pas laat in Surat Thani aankomen besluit ik toch maar te boeken.
Terwijl we wachten op de treinkaartjes die gehaald worden praat ik met hem over de tsunami in Thailand. Hij komt van Phi Phi en verteld over hoe dat eiland getroffen is. Hij laat me de huisjes zien die ze daarna als wederopbouw hebben neergezet. Hij ontkwam per ongeluk aan de ramp doordat ie plots mee moest op een duiktrip met drie Zweedse toeristen. “Anders had ik brak op bed gelegen en het niet overleeft.” Na een ruime anderhalf uur krijgen we eindelijk de tickets en gaan we terug naar het busbedrijfje. Daar treffen we een leeg kantoor aan met slechts de mevrouw van het streetfood kraampje die vrijwel geen Engels spreekt. “Where you go”,vraagt ze. Als we antwoord geven knikt ze en gaat ze weer verder op der telefoon. Ik hoop dat we opgehaald gaan worden.
Als het rond vier uur is komt er een pick-up truck voorgereden die ons verwacht. Hij brengt ons een kilometer verderop naar een kantoortje waar we naar binnen moeten voor een update van onze sticker. Een sticker met je bestemming is als een ticket aan deze kant van de wereld. Meer hoeven ze niet van je te hebben. We treffen bij dit kantoor drie excentriekelingen, een belg van tegen de 60 die in z’n eentje drie weken door Thailand reist net als 30 jaar geleden. Daarnaast wandelt er een Canadees rond die op de vraag waar ie vandaan komt antwoord: I’m from Canada, the face is Chinese though. We moeten er hartelijk om lachen. Onze laatste excentriekeling is een Chinese mevrouw die er verrassend cool uitziet met 3 vuurrode vlechten in haar pikzwarte haar. Verder zit ze onder de tattoos en heeft ze een rode fannypack. Haar verschijning is niet het meest opvallende aan deze mevrouw. Ze komt namelijk over alsof ze totaal van de wereld is en niet weet waar ze heen gaat. Het blijkt ook nog eens dat haar ticket voor de verkeerde dag geboekt is. De Chinese Canadees schiet haar te hulp maar dat lijkt enkel te leiden tot boosheid.
Na een uurtje wachten komt er een busje. Het blijkt de onze te zijn. Helaas zit hij al voor driekwart vol en zijn er enkel nog plekken achterin beschikbaar. Met mijn geringe lengte en omvang dien ik mezelf toch wederom op te moeten vouwen om in de stoel te kunnen zitten. Wat volgt is een zeer ongemakkelijk ritje waarbij de chauffeur met hoge snelheid afraast op Surat Thani. Rond half 7 arriveren we bij het volgende kantoortje. De opdracht luidt: ga naar binnen, trek de schoenen uit, en update uw sticker. We doen onze stickers af en krijgen en hagelnieuwe sticker met naar mijn indruk dezelfde drie letter in vrijwel hetzelfde handschrift: RLW, ofwel RailWay. We nemen plaats op het zoveelste bankje van de dag en wachten wederom op een taxi. Dit keer duurt het slechts een half uur en we stappen in een pick up truck.
Na een kleine 8 uur onderweg te zijn geweest arriveren we op het treinstation en kunnen we eindelijk ergens vragen of we een geldig treinkaartje hebben voor een bestaande rit van vandaag. Beide blijkt het geval en we kunnen plaatsnemen op het volgende bankje. Als ik de tickets nog eens goed bekijk staat er een bedrag van 758 baht op. Dat is dus het bewuste ticket waar ik 1180 baht voor moest betalen. Er steekt wat chagrijn bij me op omdat ik me zo heb laten pakken. Annemijn gaat er ogenschijnlijk relaxed mee om. Dat hoort erbij in dit soort landen, ik stem schoorvoetend toe maar neem me voor een vernietigende review achter te laten voor Phi Phi Chukit. Of dat ook werkelijk gebeurt kan ik niet zeggen maar alleen het idee al geeft me genoegdoening.
De trein waar we op wachten vertrekt pas om half 12. We hebben dus weer een lange zit voor de boeg. Blijkbaar stralen we iets uit vandaag want voor de tweede keer krijgen we gezelschap van een bewoner. Ditmaal een bewoner van het treinstation, een iet wat schurftige zwerfhond besluit dat het een goed idee is om onder ons bankje zich te verschuilen achter m’n rugzak. Hoewel het plaatje er schattig uitziet ben ik toch enigzins op m’n hoede. Zwerfhonden hebben doorgaans een onbetrouwbaar karakter en de rust kan zo plaatsmaken voor verdedigingstactieken. Precies om 23.28 rolt de trein het station binnen. In rijtuig 12 wachten bedden 33 en 35 op ons. Ik lig van teen tot knot diagonaal in het bagagerek bed maar het ligt. Rond 12 uur doe ik mn ogen dicht en ga wat proberen te slapen.
