Dag 4
Het is half 8 als ik m’n ogen open, naast me ligt Annemijn nog vredig te snurken(figuurlijk dan moet ik van haar als disclaimer vermelden). Ik besluit dat de dag nog niet klaar is voor Alex en ik draai me nog een keer om. Het volgende moment dat ik m’n ogen weer open slaat de klok half 10. Oke dan is het wel echt tijd om uit bed te gaan. Wat gaan we doen vandaag klinkt er zingend door het huisje.
Rustig aan gaan we doen vandaag lijkt de overheersende stemming te zijn, ik kan me daar uitstekend in vinden overigens. Ik besluit dat mijn buikje wel een broodje ei en een yoghurtje kan gebruiken. Met het ontbijt achter de kiezen valt de hamer voor de planning, Burger’s Zoo it is. Via de telefoon wordt er een tijdslot, twee toegangsbewijzen en een parkeerkaart aangeschaft. Niet veel later brengt de Twingo ons in oostelijke en daarna zuidelijke richting om ons precies om 12 uur in Arnhem te bezorgen.
Bij de toegang worden we geïnformeerd over de huidige situatie van de horeca binnen het park, niet alleen zijn de restaurants dicht voor bezoek maar er kan ook niets afgehaald worden. Gelukkig zijn wij net als de vorige dagen bepakt en bezakt met ieder twee boterhammen dus we verzekeren de kassajuffrouw dat we niet zullen verhongeren. Een bord naast de ingang vertelt ons dat er in het hele park het dringende advies geldt voor het dragen van een mondkapje. Ik volg deze aanwijzing graag op en Annemijn wordt direct aangestoken door dit voorbeeld en bedekt ook haar snoetje met een stofje. Via de pinguins en de olifanten begeven we ons naar het eerste “dierenrijk” wat deze tuin rijk is. Onderweg naar de ‘Mangrove’ krijgen we nog gezelschap van de ringstaart maki’s, stokstaarten, doodshoofdaapjes en een rode neusbeer.
De entree van de mangrove is op z’n zachtsgezegd intens te noemen. M’n cameralens beslaat vrijwel direct en ook na herhaaldelijk schoonvegen blijft deze gebukt gaan onder een zeer hoge luchtvochtigheid. Ik heb het zelf vooral moeilijk met het warme klimaat in combinatie met mijn winterjas. Verder worden de zintuigen geprikkeld door dit, voor ons nieuwe, verblijf. In het water zwemmen twee zeekoeien met een jong tussen een allergaartje aan vissen. De lucht wordt versierd met een diverse verzameling vlinders.
Nu we het toch over vlinders hebben, dat is nou een diersoort die ik nooit zal begrijpen. Mensen zijn vaak zo gefascineerd door de kleuren en patronen op de vleugels van deze dieren. Maar ze gaan hierbij totaal voorbij aan de walgelijke gestalte die tussen die vleugels hangt. Een vlinder is niet meer dan een enorm gore vlieg waardoor menig mens z’n huis liever in de fik steekt dan de vlieg aan te moeten raken. Maar zodra zo’n vlieg, als een vlag op een modderschuit, kleurijke vleugeltjes heeft dan waant men zich een disneyprinses wanneer de vlinder op de schouders mag landen. Ik blijf bij mijn standpunt, vlinders zijn goor en iedereen trapt in hun smerige trucjes. Ik mooi niet, smeerlappen.
Na de mangrove is het tijd voor de chimpansees(liggen binnen op een hoopje te slapen), de gorilla’s(zitten buiten onder een boom te trillen van de kou) en een verzameling van vogels(zitten bijna allemaal binnen in net wat te kleine kooitjes angstig te kijken naar alle passerende mondkapjes). Opvallend genoeg trekken maar bar weinig bezoekers zich iets aan van het dringende advies tot het bedekken van de onderste helft van het gezicht. Ook de anderhalve meter wordt hier en daar geslachtofferd omdat de dieren zich schattig gedragen en daar toch echt naar gekeken moet worden.
We verplaatsen ons maar weer van dierenrijk, de volgende bestemming is de safari. Annemijn heeft het niet zo hoog op van deze dierengroep vermeldt ze bij het betreden van dit rijk. Een toiletbezoek wordt verzocht, of ik m’n ogen open wil houden. Dat wil ik wel en we zetten onze voettocht voort. Een cheeta wandelt zenuwachtig door een bosperceel, een leeuw en een leeuwin liggen te slapen onder een stapel rotsblokken en een kudde neushoorns staan in de verte te grazen. Ik concludeer luidkeels dat neushoorns in feite de uiterlijke kenmerken hebben van een rotsblok en Annemijn beaamt dit lachend.
De echte actie van de dag wordt pijnlijk duidelijk wanneer onze wandelende streepjescodes ten tonele verschijnen. Precies zoals wij eerder hebben waargenomen op televisie blijkt er een machtsstrijd gaande te zijn tussen deze afrikaanse paarden. Er wordt er een buitengesloten en die mag onder geen beding zich bij de rest van zijn soortgenoten voegen. Bij een dappere poging zich toch aan te sluiten wordt hij/zij zonder pardon als een Trump aanhanger op een Groenlinks bijeenkomst de deur gewezen. Zelfs de tanden worden ontbloot om zich diep in het vlees van zijn/haar achterwerk te planten. Dit blijkt echter niet nodig want onze gestreepte vriend kiest het hazepad. Enigszins depressief kijkt hij/zij van een afstandje toe hoe de kudde trots verder huppelt. We kiezen onverbiddelijk de kant van de verliezer en de kudde krijgt het zwaar over zich heen. Pompeuze bontkraagjes zijn het.
Het volgende dierenrijk wat we betreden is de ‘Bush’. Hier is het klimaat beter uit te houden dan in de mangrove maar toch gaat de jas maar even uit. De camera heeft genoeg gezien en vanaf hier krijgen de ogen de kost. Soms moet je gewoon kijken en niet alleen willen vastleggen. In deze overdekte jungle treffen we naast een waterval en een hele boel planten ook nog een verzameling vogels. De een vliegt door de lucht maar er zijn er ook diverse die zich liever te voet verplaatsen. Daarbij houden ze er geen rekening mee of er bezoekers in hun leefomgeving zijn. En terecht, wij zijn te gast in hun huis en niet andersom. Via een pad van bedenkelijke kwaliteit begeven we ons door de jungle. Onderweg lijkt Annemijn gelukkiger dan ooit en twijfel ik of we er wel goed aan hebben gedaan door in Nederland te wonen. Misschien is de jungle de plek waar ze echt thuis hoort. Buiten tikt de regen zachtjes tegen de ramen.
De temperatuur is aardig vandaag toch verkiezen wij de Oceaan om in te schuilen voor de regen. Er waren een hoop vissen, zowel in het licht als in het donker. Er waren ook grote en kleine vissen. Meer heb ik er niet van gezien want helaas was ik hier te druk met me te storen aan de laksheid van sommige bezoekers in de naleving van de maatregelen.
Na de Oceaan stond alleen nog de Desert op het programma. Het liep inmiddels tegen 3 uur en kennelijk waren de dieren er vandaag wel klaar mee. We troffen wat nachtdieren aan, vleermuizen, een vogelspin, twee ratelslangen en een troepje katfretten. In het dagverblijf zaten naast wat slapende vogels eigenlijk alleen een kudde woestijnzwijntjes.
Rond half 4 eten we buiten onze boterhammen met vlokken op en lopen terug richting de auto. Een heerlijke dag met een leuke activiteit, dat moet afgesloten worden met toepasselijk eten. Annemijn heeft behoefte aan een pannenkoek, daar kan ik me volledig in vinden. Helaas zijn de pannen in ons huisje niet geschikt om zelf een pannenkoek te bakken dus we gaan op digitale jacht naar pannenkoekenhuizen in de omgeving. U zult vast, net als ons, stijl achterover slaan maar kennelijk gaan pannenkoeken en Otterlo niet samen. In de verste verte treffen wij geen pannenkoekenhuizen aan. Iet wat bedroefd besluiten wij tot soep met brood en begeven ons naar de supermarkt.
De avond brengen we lekker lui met de kachel door in ons hutje op hoogte. De laatste avond alweer. We pakken de koffers alvast zo veel mogelijk in. Morgen naar huis!