Het slaapritme van thuis verleerd men niet gauw. Rond 6 uur vind ik het mooi geweest. Ik pak de iPad erbij en ga de foto’s van gister nabewerken. Bij het zien van de resultaten neem ik mezelf voor om vandaag beter mijn best te doen. Na de foto’s sta ik op en begin met een rondje over het terrein. De tentjes liggen vol met blije feestgangers, al heeft nog niet iedereen de weg naar de camping gevonden.
Aan de horizon gloort een streepje zonlicht. Het terrein wordt langzaamaan wakker, er lopen wat verdwaasde kopjes rond het toilletgebouw. Zelfs de aanwezige crew vind het nog wat te vroeg voor mijn enthousiasme. Het terrein rond de Armadillo is nog weer beperkter afgezet dan voorgaande jaren. Na wat vroege ochtend foto’s vind ik een sta tafel in de Armadillo waar ik mijn iPad parkeer en begin aan de blogtekst. Ik ben niet de enige bezoeker op dit vroege uur, er staan een aantal diehards iedere ochtend nog vrolijk op de zon te wachten. De Lowlandsnachten zijn hun terrein, Lowlands Radio is hun soundtrack. Ik weet dat ik morgen oordoppen mee neem.
De woorden vloeien uit de spreekwoordelijke pen. Na een tijdje komt er een jongen mijn kant opgelopen. Hij begint een praatje over de flow van de ochtend. Ik leg hem uit wat ik aan het doen ben met al die techniek op tafel, hij lijkt verrast. Op de vraag of hij in de flow van de ochtend of gisternacht zit kunt u zich het antwoord vast voorstellen. ‘M’ heeft hem gebracht waar hij nu is. Voor de eerste keer naar Lowlands en dan om 7 uur s’ochtends nog aan het dansen zijn. Ik vind het knap. Als de blog af is ga ik terug naar de tent. Inmiddels baden de campings in de ochtendzon. Die brengt gestaag de temperatuur weer wat omhoog. Het kwik haalde de 15 graden maar net toen ik wakker werd. Laat de dag naar beginnen.
Bij de tent klets ik wat bij met Berend, je hebt veel te bespreken als je elkaar 3 jaar niet gezien hebt. Er gaan hier en daar wat tentjes open en er voegen zich steeds meer kampgenoten bij ons. Ondertussen worden er zo’n 40 km verderop voorbereidingen getroffen voor een autorit. De verhalen over gisteravond gaan rond in het kamp. De slechte DJ scheen na 22.00 ingeruild te zijn voor een beter exemplaar die wel wat meezingers in de tas had. Echt rouwig om het gemis daarvan ben ik niet. De avonturen in Florence waren voor mij een prima vervanging.
Rond 9 uur gaat de telefoon en start ik een wandeltocht richting de brug. Je weet wel, de brug die geen trap meer is. Daar tussen de zonnestralen door komt een blije Annemijn me tegemoet gehuppeld. Ook zij krijgt dit jaar haar portie Lowlands en Emmelie speelt een dagje met oma. We starten de dag met een wandeling over het terrein. Even zien waar alles staat en ook gelijk maar een kopje koffie met een broodje als ontbijt. Annemijn wordt even bijgepraat over alle ontwikkelingen van de afgelopen drie jaren. Mini-Tjeerd (door zijn ouders ook wel Jasper genoemd) is recentelijk getrouwd, Berend heeft een relatie gekregen met Robin en Paul draagt tegenwoordig een bril. Ik zal u de overige ontwikkelingen besparen vanwege een gebrek aan interesse.
Na 12 uur zijn de touwen in rook opgegaan en beperkt niets ons meer in de bewegingsvrijheid in het Lowlands Paradise. Annemijn rent in sneltreinvaart alle opties langs, even hier met die zitten, dan weer daar met die lopen en toch ook even hier kijken hoor. Een turbo ervaring waar de rotonde in Hardewijk nog een puntje aan kan zuigen. Bij de Lima lopen we een fladderende Jolanda tegen het lijf. Ze sluit bij ons aan en we gaan beginnen aan het verplichte rondje over de markt. Ook dit jaar zijn er weer weinig winkeltjes die mijn interesse prikkelen. Gelukkig is dat geen vereiste voor een succesvol weekend. Bij de Yoga tent staan een hele boel mensen hun ruggegraat op te rekken. Wat ziet dat er ontspannen uit. In de turbo editie is daar geen tijd voor.
Het eerste optreden van de dag is Prins S en de Geit. Helaas treft ons hetzelfde lot als bij Joost 4 jaar terug. De X-Ray (plek voor 1500 man) is iet wat te klein voor deze act met 3000 bezoekers. We slaan deze even over hoewel het feest er binnen snoeihard aan toe gaat. Dan starten we de dag bij Kamal. Ik weet niet meer goed wat het is maar ik heb het aangevinkt in het digitale blokkenschema. Helaas klinkt de soundmix helemaal nergens naar en horen Annemijn en ik alleen maar de lage tonen van de kickdrum en de basgitaar. We houden het een half nummertje vol.
Na een pannekoek en het terugvinden van onze vriendjes voegen we ons in de Heineken bij het Dubioza Collectief. Een Bosnische band met een hele boel blije balkan energie. Iets wat het altijd super goed doet op Lowlands. De Heineken zweet zich kapot maar gaat uit z’n dak. Na een kwartier is bij mij de tank goed leeg en sta ik nog wat na te genieten tussen de feestende mensen. Annemijn neemt het er vol van en duikt de pit in. Voor mij een mooi moment om wat rust te zoeken buiten de tent.
De rust brengt mij naar een half lege Lima waar nog wat mensen schuilen voor de regen. Ik loop maar weer eens een bekende tegen het lijf. Dat is een beetje het standaard riedeltje voor mij in Biddinghuizen, kennelijk ken ik heel veel mensen van wie ik niet weet dat ze het polderfestijn ook gaan bezoeken. Als de regen weer voorbij is en de Lima zich op maakt voor Hope Tale begeef ik me terug naar mijn vriendjes. De programmering is redelijk summier en we dwalen wat rond opzoek naar verkoeling en hyderatatie. Dit wordt regelmatig afgewisseld met de volgende lekkernij van dit festival, de enorme schare aan eetgelegenheden die ieder hun eigen smaakjes in de aanbieding hebben. Ik ga zoals iedere editie weer voor een pannekoek, want die gaan er altijd wel in.
We sluiten rond vier uur aan in de rij want er is een kleine voorstelling van Marcel van Roosmalen. Annemijn stelt openlijk de vraag of je het uitspreekt als Marsol of Marcel. Dit leidt tot een zeer begrijpelijk golf van verbazing. De rij duurt waanzinnig lang maar begint op een gegeven moment door te lopen. We staan gelukkig redelijk in de buurt van de ingang dus een plekje zit er vast wel in. Of dat ook geldt voor de 2500 mensen die achter ons staan durf ik niet te zeggen. Na enige tijd bewegen we ons langs de tent door een ingang die wederom een hoog Efteling gehalte heeft, u weet wel die van gister. Wanneer we de daadwerkelijke ingang bijna betreden stapt er een mevrouw naar buiten die ons informeert dat de 300 stoelen al ruim bezet zijn en er echt helemaal niemand meer naar binnen kan. Dat ze de rij ook gewoon na 300 mensen hadden kunnen sluiten lijkt haar niet echt te interesseren. Dit heb ik nog nooit meegemaakt in de polder. Kennelijk is er in coronatijd het een en ander aan kennis en logisch nadenken ter ziele gegaan. Tijd voor een broodje knakworst op de camping.
Wanneer het worstenvocht al bijna verdampt is uit het gras barst er een gigantische regenbui los. Alle aanwezige kampgenoten springen direct in de houding. Een team een taak, de partytenten redden. De ene piek (in de app Buienalarm) na de andere wisselen elkaar af en moedernatuur beantwoord het polderlawaai met haar eigen flitsen en knallen. Wonder boven wonder zijn we succesvol en staan er aan het eind nog drie van drie partytenten overeind. Missie geslaagd.
Annemijn gaat richting huis rond 20.00 en wij gaan het terrein weer op. Er moet avondeten gehaald worden. Ieder heeft weer iets gevonden in zijn smaak. Ik blijf bij de letter P maar dit keer eindigt het op atat. Bij het eten zien we Marcel van Roosmalen lopen, ik stap op hem af om het debat eens en voor altijd te beeindigen. U raadt het vast al, je spreekt het uit als Marcel en niet Marsol. Sidi Wago vult de ziel met feestmuziek in de Lima. Het vertrek van Annemijn en het gemis van Emmelie krijgen nu echt even de overhand en ik merk dat ik somber begin te worden. De frietjes en knakworsten blijken geen gelukkig huwelijk en vergezellen m’n sombere gevoel met wat buikpijn. Wanneer de klok 21.15 aan tikt besluit ik het mooi te vinden voor vandaag. In het kamp hou ik met Berend en Robin de partytenten in leven tijdens het zoveelste buitje. Ik duik lekker de tent in om te ontsnappen, terug naar Florence. Hoe zou het met het dodenmasker van Dante zijn?