Italië – Dag 2 – Rome

Italië – Dag 2 – Rome

Zaterdag 16 maart 2019

Na een onrustige nacht word ik om half vijf wakker. Het bed waar ik in lig bevalt wel, maar de luikjes voor de ramen laten veel licht door en blijkbaar vond mijn kamergenoot het een prettig idee om een soort van nachtlampje in de badkamer aan te houden. Iets waar ik sinds mijn 6eal geen behoefte meer aan heb. Een snelle rekensom maakt dat dat dus al 23 jaar niet meer tot de behoeftes behoort. Nog een keer nadenken, het is vandaag m’n verjaardag! Wat een gek idee, het voelt nog niet echt als een verjaardag.

De klok slaat zes uur en ik ga me klaar maken om te gaan hardlopen. Buiten schemert het nog een beetje, en van Annemijn mag ik niet in de schemer vertrekken. Ik hou me keurig aan de belofte het niet te doen en sta wachtend in de badkamer te hopen dat ik niet veel overlast bezorg aan mijn kamergenoot. Na een paar minuten vertrek ik uit de kamer en trek ik op de gang in stilte mijn hardloopschoenen aan.

Geen indrukwekkende sportprestatie, wel een indrukwekkend uitzicht

De zachte Romeinse ochtendzon streelt m’n gezicht zodra ik naar buiten stap. Het is fris maar met 13 graden toch prima te doen. Ik vertrek in de richting van het Colosseum. Het is stil op straat en toch tref ik bij het eerste kruispunt al een hardloopclubje. Hun tempo ligt veel hoger dan het mijne en ze verdwijnen dan ook snel uit zicht. In de verte doemt het Colosseum op. Wat een prachtig uitzicht is dit, ik loop met een grote glimlach op m’n gezicht door de verlaten straten. Na een half uurtje kom ik terug bij het hostel en ga ik me klaar maken voor vandaag.

Verlaten straatbeeld met Colosseum

Eerder dan de afgesproken tijd sta ik met m’n tassen klaar in de lounge. Annemijn neemt haar tijd en ik maak van de mogelijkheid gebruik door Ziggo Sport aan te zetten en het eerste deel van de Formule 1 kwalificatie live te bekijken. Na een half uurtje krijg ik een berichtje dat Annemijn klaar is om mijn tas te ontvangen (vandaag ruilen we van kamers en kom ik bij haar te liggen). In stilte sluip ik door de kamer en hang m’n handdoek en hardloopkleding uit in hun badkamer.

Dankzij Vodafone & Ziggo formule 1 kunnen kijken in het hostel

De route van vandaag leidt ons naar halte Ottaviano, vanuit daar is het een korte wandeling naar Vaticaanstad. Onderweg worden we direct aangesproken door “free information” mensen. Ze willen dat we een skip the line ticket kopen want “kijk maar in de verte, die hele rij dat duurt zo’n twee uur”. Ik zie niet op welke rij hij doelt en haal m’n schouders op. We wijzen zijn informatie vriendelijk af en vervolgen onze weg. Terwijl we langs de muur lopen zien we ineens een ingang en onze blik valt op twee Zwitserse gardisten die binnenkomende auto’s staan te controleren. We gaan de hoek om en zien het plein en de kerk voor ons. Een prachtig uitzicht voor een plein wat je al zo vaak op tv gezien hebt. Onlangs nog toen we Angels&Demons (naar het boek Het Bernini Misterie van Dan Brown) gekeken hebben.

Een Zwitserse Gardist houdt de wacht

We zoeken een ingang en vinden deze na enig rondkijken. Het vinden van de ingang was vanmorgen wat moeilijker dan normaal, er was namelijk nergens een rij te bekeken. We zagen toevallig een paar mensen tussen wat hekjes door lopen richting een beveiligingscontrole. Lachend lopen we dezelfde kant op en al snel begeven we ons naar de hoofdingang van de kerk.

Kerken bezoeken in het buitenland is iets wat we altijd wel een keer doen als we er de kans voor krijgen. Maar na het zien van de Sint Pieter ga ik er vanuit dat alle kerken vanaf nu tegen zullen vallen. De kunst waarmee deze kerk is opgebouwd en versierd zet de rest van de kerken in een behoorlijke schaduw. Het ene plafond is nog mooier dan het andere, daarnaast is deze kerk van zo’n gigantisch formaat dat de bezoekers zeer klein lijken te zijn. We hebben geluk, want naast het ontbreken van een rij is het binnen heerlijk rustig.

Het middenschip van de Sint Pieter basiliek

We vergapen ons aan de diverse kapelletjes met alle heiligdommen van het geloof. We lopen langs een aantal glazenkisten waar in een wat ex-pausen tentoongesteld worden. Wat ons verbaasd aan de kerk is dat hij nog in zulke mate in gebruik is voor het geloof. Er staan biechthokjes die ook daadwerkelijk in gebruik zijn en er vindt een kleine dienst plaats voor “locals”. De toeristenstroom wordt op afstand gehouden met een soort houten dranghekken.

Na een wandeling door de kerk komen we tot de conclusie dat “een kaarsje branden” niet mogelijk is in het hart van het christendom. Blijkbaar mag je hier alleen geld doneren als je er niets voor terug wilt, wil je dat wel dan biedt de giftshop uitkomst. We shoppen wat rond en kopen de benodigde souvenirs. Wanneer we de kerk weer in lopen stuiten we op een gebedscirkel van prevelende mensen aan. Zij staan in een kring met in het midden een priester. Ze bidden het “onze vader” in het Duits. Hoewel ik het eigenlijk ongepast vind, kan ik het toch niet laten even gauw een foto te nemen van dit bijzondere tafereel.

Gebedscirkel in de Sint Pieter Basiliek

Buiten op het plein vergapen we ons nog een tijdje aan de grootsheid van kerk en plein samen. Ik ga nog even op de foto met de engel die wind uitbeeldt. Als we het plein willen verlaten komen we bij een hekje met een man in pak. Hij lijkt de toeristenstroom die het plein op willen in goede banen te leiden. Wanneer we zelf door het hekje gaan blijkt dat hij slechts een taxidienst heeft aan te bieden. Vreemd, een man met een pakje die lijkt alsof hij bij het hekje hoort maar dat hoort hij niet. We grinniken om deze verbazing en lopen weer door.

De engel die wind uitbeeldt

Onze weg voert ons langs de Engelenburcht alwaar Annemijn verkondigt honger te hebben. Een keuzemoment wat in haar ogen mogelijk kan leiden tot het urenlang ronddwalen op zoek naar eten wat vervolgens zeer waarschijnlijk zal tegenvallen. Het bleek veel minder erg dan dat en vijf minuten laten stappen we een klein bakkerijtje binnen waar drie tafels klaar staan om publiek te ontvangen. We gaan zitten en bestellen allebei een cappuccino en een croissant(ik dacht dat ze dat alleen in Frankrijk kende maar blijkbaar niet). Mijn croissant is gevuld met honing, die van Annemijn met chocola. 

Chocolade croissant met cappuccino bij Brassai
Brassai van buiten

We brengen de rest van de ochtend door in de wijk en bekijken diverse straatjes, fonteinen en winkels. Het valt ons op dat we weinig toeristen tegenkomen. Na een korte wandeling komen we andere bakkerij tegen waar de lekkernijen je in de etalage liggen te verleiden. We kunnen de verleiding niet weerstaan en stappen naar binnen. De bestelling luidt: drie van die dingen en drie van die andere dingen. De gebakjes die we meenemen zijn een soort van cakejes die gevuld zijn met room. Het ziet er onweerstaanbaar uit en buiten slaan we gelijk toe.

Via di S. Simone

Na ons broodje vervolgen we onze weg door de wijk. We komen lang Piazza Navona en ook hier kijken we uitgebreid bij de fonteinen. Langzamerhand verkennen we al een groot deel van Rome. Vandaag hebben we bedacht om de westelijke kant van het centrum te bezoeken. Daarbij steken we ook de Tiber over naar de wijk Trasteverre, deze wijk staat bekend om zijn vele restaurantjes. Voor de lunch schuiven we aan bij Cajo & Gajo. We worden ontvangen als vrienden in plaats van gasten en eten een heerlijk bord pasta. Zodra dit op is vraagt de serveerster of we nog ruimte hebben voor een dessert. Na veel motivatie van haar kant stemmen we toe en delen een tiramisu. Ze vraagt na afloop of hij lekker was, we knikken en Annemijn zegt: het was heerlijk, en het is ook nog eens zijn verjaardag! Dat liet het personeel zich geen twee keer zeggen en na een paar minuten kwam er een cocktail met sterretjes tevoorschijn. Ook stond het hele personeel voor me te zingen. Ik voelde me ineens heel erg jarig!

De verjaardagsfakkel

Nadat we bij het restaurant zo volgepropt zijn hebben we allebei de behoefte om even uit te buiken in een park. We zien op de kaart een park ten noorden van Trasteverre liggen en zetten koers die kant op. Dit bleek een grotere uitdaging dan gedacht en we moeten vele meters de hoogte in. Moe maar voldaan ploffen we neer op een bankje. Ik trek mijn schoenen even uit en Annemijn gaat languit op de bank liggen. Even bijkomen terwijl de zon door breekt. Een ding wat opvalt in het park is de afwijkende vegetatie. Er groeit een soort bomen in Rome wat ik nergens anders heb gezien. 

De bijzondere bomen, hier te zien op de rand van Palatine Hill met uitzicht op het Colosseum.

Vanuit het park wandelen we terug richting het hostel via Circo Massimo. Dit is een langwerpig park tegen het historische centrum aan. Vroeger toen deze plek nog een echt stadion was, vonden hier wagenraces plaats. Tegenwoordig gebruiken de Romeinen dit park voor recreatie en sportactiviteiten. Vanuit Circo Massimo lopen we langs Palatine Hill en het Colosseum. 

Bij het Colosseum worden we belaagd door één van de vele straatverkopers, zijn verkooptactiek blijkt zeer geraffineerd. Hij gooit iets naar ons toe wat ik instinctief opvang. Vervolgens blijft hij maar volhouden dat hij ons niets wil verkopen maar dat hij het wil geven uit goede wil. Toch vraagt hij ineens een bijdrage voor zijn zieke hongerige kinderen. Als ik hem er op wijs dat hij toch iets verkoopt pakt hij zijn spulletjes weer en loopt ie weg. Wanneer we onze weg vervolgen, baal ik van mezelf dat ik voor het trucje viel en niet gewoon door liep. Tijd om even te gaan liggen en wat bij te slapen.

S’ avonds gaan we uiteten bij Urbana 47. Dit restaurant is gelegen aan de gelijknamige straat Urbana. Een populaire plek om uiteten te gaan. Het restaurant kent zelfs een wachtrij, maar gelukkig zijn we snel aan de beurt. Ik bestel een bord pasta carbonara en Annemijn besteld een pizza met mozzarella en basilicum. Helaas blijkt de kaas in mijn carbonara zo zout te zijn dat ik blij met als hij op is. Ach, niet alles kan meezitten en gelukkig hebben we zeer uitgebreid geluncht.

Back To Top