Vrijdag 15 maart 2019
Iets voor drie uur s’middags vertrekken we vanaf de Oliesteeg naar bushalte Kamp/de Stier in Amersfoort om de bus naar het station te pakken. Helaas heeft Syntus geen zin in een fijne reis en de bus komt veel te laat. We missen de trein van half vier naar Utrecht. Ik merk dat ik direct heel geïrriteerd raak. Geen fijn begin van de reis so far. Fingers crossed dat de rest van de reis voorspoedig zal verlopen.
Na een prima treinreis komen we aan op Eindhoven Centraal. We halen even gauw iets eten bij de Burger King voordat we de bus pakken naar het vliegveld. Ik neem een long chicken met kaas en twisted fries. In de bus eten we ons menu op. Ondertussen kijken we naar de treurnis die de stad Eindhoven eigenlijk is. Van braakneigingen bij het stadion tot de bedroevende uitzichten van de stad. We komen nog niet echt in de vakantiestemming.
Eenmaal aangekomen op het vliegveld zien we dat de rij voor de beveiliging kort is en er valt een last van onze schouders. We hebben inmiddels minder dan een uur voor vertrek en de spanning was enigszins toegenomen. Gelukkig was er geen vuiltje aan de lucht. Wel wolken overigens, regenwolken wel te verstaan. Na wat snuffelen in de winkeltjes namen we plaats op een bankje, nog een kwartier voordat we gaan boarden.
Zodra de rij van het boarden open ging sluiten wij aan. Annemijn heeft tickets geboekt met twee stuks handbagage en priority boarding. Als we in de rij achterom kijken blijkt dat het halve toestel deze keuze gemaakt heeft. Daar gaat het gevoel van priority voor de mensen die helemaal achteraan staan. Wij staan als 10ein de rij en zijn tevreden met onze keuze. Even voor ons staat een stel die wordt aangesproken op het feit dat zij geen priority tickets hebben en dus geen rolkoffertje mee mogen nemen. Deze zal tegen betaling ingecheckt moeten worden in het ruim.
Als we staan te wachten tot we het toestel in mogen hebben we prachtig uitzicht op het platform waar twee RyanAir Boeing 737-800 toestellen aankomen. Ik leg Annemijn uit wat de handsignalen van de groundcrew betekenen en welke handelingen er gedaan worden als het toestel op z’n plaats staat. – Aansluiten van de GPU en gereed maken voor refuel – Vervolgens lopen we naar ons toestel toe en nemen we plaats. De uitdrukking voor een dubbeltje op de eerste rang komt tot leven wanneer we allebei op de eerste rij mogen plaats nemen. Annemijn aan de linkerkant pal naast de voordeur en ik aan de rechterkant tegen het keuken/toilet blok. Ik zit ook nog eens bij het raam door het uitblijven van een buurman/vrouw. Vanuit deze plek heb ik prachtig uitzicht op de activiteiten van de groundcrew en zie zelfs de pushback-auto heen en weer manoeuvreren rond het neuswiel.
Na een soepele start in het donker schieten we al gauw door het wolkendek heen en komen we terecht tussen twee wolkenlagen, precies daartussen hebben we kortstondig uitzicht op een prachtige afsluiting van de zonsondergang. Het toestel klimt door naar een hoogte van 37.000 voet en we reizen met een groundspeed van ±550 knopen naar het zuiden. De route die we volgen brengt ons langs Luik, Stuttgart, Bolzano en Bologna naar Rome.
De approach naar Rome Ciampino ligt recht over de stad heen. (zie kaartje) Zodra we onder het wolkendek vliegen, hebben we aan de rechterkant vrij uitzicht over de stad. Ik spot vanuit de lucht diverse hoogtepunten als Vaticaan Stad en het Colosseum. Na een rustige landing wordt het toestel geparkeerd op de Jet Ramp plek 106 en worden we opgehaald met een bus. Omdat wij voorin het toestel zitten zijn we als een van de eerste buiten en kunnen we zitten in de bus. Op het vliegveld kopen we een kaartje voor de bus naar Rome. Dit kan helaas alleen met contant geld en de automaat heeft maximaal 6 euro wisselgeld. We kopen noodgedwongen drie kaartjes omdat we geen “kleiner” geld hebben.
Zonder precies te weten welke buslijn we nodig hebben stappen we in bus 520. Onderweg bekijk ik de metrohalte Cinecittà, waar deze bus naartoe gaat. Deze ligt per toeval aan de metrolijn die ook langs ons hostel komt. We hebben per ongeluk de juiste bus gepakt, wat een geluk!
Eenmaal in de wijk herinnert Annemijn me aan de reviews die ze gelezen heeft over de wijk. “met het vertrek van de protituees is de wijk al een heel stuk opgeknapt”. Wanneer we het metrostation verlaten merken we vooralsnog vrij weinig van de beschreven verbeteringen. Het is een tamelijk guur buurtje en terwijl we langs de, met graffiti besmeurde, muren lopen zeg ik tegen Annemijn dat ik blij ben dat zij hier niet met een vriendin loopt maar dat ik bij haar ben.
Aangekomen in het hostel – Free Hostels Rome – krijgen we te horen dat we de eerste nacht helaas niet bij elkaar op de kamer kunnen slapen omdat alles vol zit. Hoewel dat opzich jammer is vinden we het beide niet erg en gaan naar de aangewezen kamers toe om onze spullen te droppen. Ik lig in een stapelbed op een tweepersoonskamer op de tweede verdieping, Annemijn in dezelfde situatie een verdieping lager. De hostelkamers zijn modern ingericht met een soort van bedstee als slaapplaats. Daarnaast heeft iedere bewoner zijn eigen lade of kast welke uitgerust is met een slot. De sleutel voor de lade/kast is dezelfde als de deur van de bedstee.
We besluiten nog een drankje te doen in de hostel “lounge” omdat één van de medewerkers zijn verjaardag viert. Het zorgt voor enige hilariteit dat ik ook bijna jarig ben. Tijdens het drankje maken we een praatje met wat hostelgasten en medewerkers. Ondertussen kijken we op een plattegrond waar we de volgende dag ons bezoek aan Rome mee zullen beginnen. De keuze valt al snel op de Sint Pieter kerk in Vaticaanstad. We spreken af hoe laat we de volgende ochtend zullen vertrekken en na een iet wat vreemd en onwennig afscheid gaan we allebei naar onze kamers toe. Ik verontschuldig me tegenover mijn kamergenoot dat ik de volgende dag om 6 uur op sta om een rondje te gaan hardlopen in Rome. Ze kijkt me wat schaapachtig aan en vraagt even later of ik ga slapen. Aangezien het na elf uur was reageer ik bevestigend en ze knipt het licht uit.
