Nu bent u inmiddels gewend aan een vroege start. Dit was uw schrijver wat veel van het goede. Het delen van de slaapkamer met een peuter zorgt ervoor dat de verdeling van het woord slaap en kamer niet evenredig is. Er is beduidend meer kamer geweest deze nacht dan dat er slaap was. Het is 4 uur als ik definitief wakker word, ik probeer me nog een paar keer om te draaien maar de slaap komt niet meer terug. Rond half 6 heeft Emmelie er ook genoeg van en we begeven ons naar beneden zodat Annemijn nog wat kan slapen. Muisstil zitten we op de bank, Emmelie kijkt achtereenvolgens Peppa Big en CoCo Melon. Ik maak gebruik van deze vroege start om nog wat te knutselen met alle aanwezige mediaspeeltjes.

Zo rond half 7 steekt Cas z’n kop om de hoek. De sportschoenen gaan aan en hij start met zijn ochtendwandeling. Niet veel later steekt Sabrina haar kop om de hoek, ook die steekt haar voeten in het sportieve schoeisel en vertrekt voor een rondje hardlopen. Ook moeders rolt tegen 7 uur de woonkamer binnen. De dag kan langzamerhand echt starten. We gaan vanochtend in de richting van Vaals voor de tweede activiteit van deze vakantie. Bestemming: het drielandenpunt. Hoe een verder nietszeggende plek op een berg tussen de bossen een toeristische trekpleister kan worden.

Kennelijk is 10 uur in de ochtend nog wat aan de vroege kant voor de regio, want alle horeca e.d. is nog dicht. We hobbelen wat rond en treffen even verderop een groep toeristen en een stel vlaggen aan. Daar is het dan, het drielandenpunt. Na wat rondkijken en de verplichte fotosessie besluiten we te zoeken naar een geschikte wandelroute. Cas en Sabrina hebben hun sportschoenen al aan en zijn er klaar voor. Annemijn en ik kijken elkaar even twijfelend aan, de verwachtingen komen kennelijk niet helemaal overeen met hoe wij het voor ons zien. Ons idee van een wandeling rond het drielandenpunt beperkt zich vooral tot met Emmelie wat rondstruinen en misschien een bospaadje verkennen. Toch gaan we van start met een wandelroute van 6km. Na 200 meter haakt moeders af want het is haar te stijl. En 500 meter later besluit ik dat ik ook geen zin heb in een wandeling langs een drukke weg alleen maar zodat die “geschikt” is voor een wandelwagen. Annemijn sluit bij me aan en Cas en Sabrina zoeken een wandelroute waar ze zelf zin in hebben. We spreken af dat we elkaar bij het huisje weer zullen treffen vanmiddag. Terug bij het drielandenpunt komen we m’n moeder tegen en die hobbelt met ons mee in het bos. Emmelie heeft de tijd van haar leven met alle stokken en natuur. Volgens mij hebben we de juiste keuze gemaakt.

Dat we onderweg ergens de kinderwagen geparkeerd hebben bleek niet voor iedereen een logische keuze. Als ik hem op de terugweg weer ophaal naast de diepe modderpoel zit er een mevrouw naast. Ze begroet me met de woorden “is dat jouw kinderwagen?” Enigszins verbaast reageer ik van wel, waarom zou ik een kinderwagen stelen midden in het bos? De vervolgvraag is “vindt je dat normaal, zo de wagen achter laten in een bos?”. Ik reageer bevestigend want er is immers een modderpoel die het hele pad beslaat waardoor de wagen niet eenvoudig verder kon. Zij was duidelijk een andere mening toebedeelt als blijkt dat ze er vanuit was gegaan dat er een kind ontvoert was. Ze geeft aan dat ze de politie ingeschakeld heeft. Ondanks onze uitleg en zelfs excuses dat zij er paniek door ervaren heeft lijkt ze niet echt op te klaren. De overtuiging dat er een kind ontvoert is heeft haar danig in z’n greep dat ze er niet uit los kan komen. Uiteindelijk wenst ze ons toch een fijne dag en vervolgt ze haar weg. Ik vraag me nog steeds af wat er nou aan de hand was..

Als we terug naar het park gaan is het bijna tijd. Hier heb ik weken naar uitgekeken, het is tijd om op de racefiets te springen en lekker het Limburgse land te gaan verkennen. Ik prop een sportreep naar binnen en hak alvast een gelletje achterover. De bidon is gevuld en ik neem nog wat eten mee voor onderweg. Het uitzwaai commitee wenst me veel plezier zodra ik in klik. Daar gaan we dan, de start is erg snel want het gaat direct bergaf richting Noorbeek. Al gauw heb ik diverse klimmetjes in de benen zitten en zet ik koers in de richting van Maastricht. M’n Wahoo geeft aan dat ik in totaal 11 klimsegmenten zal tegen komen tijdens m’n route. Ik weet dat het in elk geval de Bemelerberg, de Gulpenerberg en het drielandenpunt betreft, de andere ga ik weldra ontdekken.

Even hadden we de overtuiging gehad dit weekend dat we langs het vrijthof moesten gaan voor een drankje op het terras. Als ik daar langsrol tijdens de tocht wordt ik begroet door een grote kermis die vrijwel het hele plein beslaat. Ben ik even blij dat we andere plannen hebben gemaakt. Hier zit niemand van ons op te wachten. Bovendien zou Emmelie totaal overprikkelt raken door de drukte. Ik vervolg m’n tocht door de Limburgse hoofdstad en tref op mijn pad ineens het hoofdbureau van Zuid Limburg Zuid. Het politiekorps waar Flikken Maastricht op gebaseerd is. Als stiekeme fan van de show schiet ik gauw een fotootje als ik bij t stoplicht sta.

Vanuit Maastricht brengt m’n Wahoo me in de richting van Bemelen en de eerste “berg”. De klim gaat vrij soepel en ik tank onderweg vertrouwen voor de gevreesde 18% sectie van de Gulpenerberg. Precies een uur na vertrek (en het nemen van m’n eerste gel) komt het dorp in zicht. Ik begin aan de eerste meters omhoog en klim met verrassende overtuiging de berg op. Even de provinciale weg over, 1 keer rechts, 1 keer links en dan rechtsaf. In z’n lichtste verzet (34/34) trap ik mezelf omhoog. Ik val verbazingwekkend genoeg niet van de fiets en het lukt ook nog om zonder voetje aan de grond de steile meters van de Gulpenerberg te overleven. Bovenop zie ik het monument waar ik aarzel om te stoppen voor een foto maar de drukte weerhoudt me ervan. Bovenop linksaf en met 45 km/u stort ik weer van de berg af. Met Gulpen in de tas zet ik koers in de richting van Vaals en het drielandenpunt. Over de rug van de diverse heuvels in het landschap geniet ik van de heerlijke uitzichten. De toeristentorens op de grensberg komen steeds dichterbij. Voor de tweede keer vandaag begin ik aan de klim omhoog. In tegenstelling tot de Gulpenerberg is het hier niet zo steil maar vooral lang. Zo’n 3,5 kilometer klimmen naar het dak van ons land met 320 meter boven zeeniveau. Vlak onder de top krijg ik de dringende behoefte voor een voetje aan de grond. Toch hou ik vol en trap mezelf verder.

Aan de Belgische kant zet ik de “wandelwagen” route van vanochtend dit maal wel voort. De snelheid loopt op tot 55 km/u. Het valt me op dat de Nederlandse dorpjes niet druk maar wel bevolkt zijn. In het Belgische landschap lijkt alles verlaten. De enige mensen die ik aantref zitten ook op de fiets. Opvallend wel.

Op de 10e van de 11 zit ik te zwoegen op m’n zadel. De hete zon staat te branden aan de hemel en m’n water is nagenoeg op, misschien had ik toch meer mee moeten nemen dan 1 bidon. Even ben ik bezorgd of ik geen oververhitting oploop. Maar de afdaling lonkt net na de top, die motivatie helpt me het laatste stukje omhoog.

Terug op het park blijkt dat ik niet te volgen was gedurende m’n rit. Kennelijk werkt de “live tracking” van Wahoo niet helemaal vlekkeloos. Ook Odido heeft een vinger in de pap gehad want m’n roaminginstellingen zorgen er ook voor dat ik niet zichtbaar was. Ik pas t gelijk even aan want dat kan toch niet de bedoeling zijn binnen Europa.

De rest van de middag hangen we wat rond. Doen een poging te reserveren bij het restaurant op t park. Die blijken helaas helemaal vol te zitten dus we zijn wederom aangewezen op het zelf verzorgen van ons avondeten. Annemijn, Emmelie en ik gaan op pad om de boodschappen te halen. Eerst mag Emmelie nog heerlijk spelen in de speeltuin, ik heb gelukkig m’n camera mee genomen en schiet een paar onvergetelijke plaatjes voor t familiealbum.

De avond brengen we door met het kijken van Eurovision 2024. Ik maak er een sport van om Nederlandse vlaggen te spotten in het publiek. Zo ergens rond tien uur vind ik het wel weer mooi geweest. Morgen weer een dag.