Na lang wikken en wegen besluiten we om via Eka scooters te huren. Het blijkt nog een hele opgave om die dingen bij het huisje te krijgen maar wanneer we eenmaal met z’n vieren over de wegen van Bali crossen is het leven weer helemaal goed.
We begeven ons richting Sukawati om daar een rotsklim avontuur te beleven. Als de scooters geparkeerd zijn en Matthijs de smerigste wc tot nu toe heeft bezocht volgen wij onze gids Perrak over de gladde keien naar het water van de canyon. Beneden aangekomen vermaken we ons kortstondig met het gooien van wat steentjes in het water. Tot ons vermaak krijgt Annemijn het maar niet voor elkaar om de steen te laten stuiteren en moet zij het dan ook doen met een grote plons als resultaat.
Perrak gaat ons voor over de rotsen en door het water en we vermaken ons in de prachtige omgeving. Elke 3 a 4 rotsen klimmen vraagt hij ons of we foto’s willen maken. Dat zijn ze blijkbaar gewend van hun bezoekers. Uiteraard maken we van zijn aanbod gebruik en we schieten maar raak. Wat een uitzichten zeg, dat gaat nooit vervelen.
Nadat we ongeveer een kilometer over de rotsen geklautert hebben zit de tocht er op en bestijgen wij een zeer steile trap die uitkomt midden in een rijstveld. Op dit rijstveld groeien verrassend genoeg geen rijstplanten maar chilli planten. De kleine gele chillie pepers hangen tevreden van de zon te genieten. Perrak legt uit dat op het tweede deel van de velden wel rijstplanten groeien.
Tussen de gewassen staan hier en daar kleine groepjes mensen de chillie pepers te plukken. Zij groeten ons vrolijk terug, wat ons de indruk geeft dat hier wellicht toch weinig toeristen komen. Die indruk was ontstaan toen wij tijdens de klim bijzonder weinig andere toeristen tegen kwamen. Wat een rust en wat een schoonheid om ons heen. We prijzen onszelf zeer gelukkig als we het parkeerterein afrijden. Op naar Tegenangun waterval.
De rit over het balinese platteland is zeer aangenaam en oogstrelend mooi. Het gebied waar we doorheen trekken kent weinig invloeden van toerisme en voelt authentiek aan. De schattige dorpjes en uitgestrekte rijstvelden wisselen elkaar in hoog tempo af. Waar het rijden op de scooter mij vooral het gevoel van ultieme vrijheid bezorgd krijgt Annemijn dit keer de kans om heerlijk van de omgeving te genieten.
Na een prachtige rit komen we aan bij de Tegenangun waterval. Volgens de blog die Annemijn had gelezen kon je bij deze waterval een momentje van rust pakken en was het zeker mogelijk om deze mooie plek even voor jezelf te hebben. De wandeling begint met een trap van 166 treden naar beneden. Daar aangekomen trek ik al snel de conclusie dat de schrijver van de blog niet beschikt over een observerend vermogen. Uit mijn schatting blijkt dat er zo’n 88 toeristen in de rij staan om een selfie te maken bij de waterval. Hoewel dit de pret enigzins drukt is het ook wel weer hilarisch om te zien. Iedereen wil een foto van zichzelf en de waterval maar de foto mag absoluut geen andere mensen bevatten.
We winkelen nog wat voordat we met de scooters richting huis gaan. De rit naar huis is ook weer heel mooi maar leidt ons ook over de grootste weg van Bali de ” Jalan By pass Ngurah Rai”. Hoewel we hier met enige spanning naar hebben uitgekeken verloopt de rit soepel en merken we dat we steeds beter gewend raken aan het verkeer. Dat is mooi want er staat morgen een mooie rit naar Jatiluwih op de planning. We sluiten de dag af met een heerlijk etentje in Sanur en gaan bijtijds naar bed. Morgen weer een dag.