De klok slaat 7 uur als ik wakker word. Het was een hele koude nacht waarin het kwik amper boven de 12 graden kwam. Koude voeten waren het gevolg. Ik sta op en pak m’n spullen om even te gaan schrijven. Dit zijn de momenten waar ik altijd wel van kan genieten, de vroege uurtjes dat er weinig mensen wakker zijn. Ik wandel naar de Armadillo en zoek een plekje uit om te gaan zitten. Helaas moet ik concluderen dat ik m’n telefoon in de tent heb laten liggen en ik nog een extra rondje langs de camping moet maken. Ik maak er het beste van door even te gaan fotograferen onderweg. Ik schiet een aantal platen op het terrein en vervolgens op weg naar de camping. Op onze camping kom ik Annemijn tegen die even langs het sanitair gaat.
Eenmaal terug bij de Armadillo ga ik aan een tafeltje zitten en doe mijn oordoppen in. Hoewel dit de “24-uurstent” en ontbijtbar in een is lijkt de DJ er niet om te malen dat mensen wellicht zonder gehoorbeschadiging willen kunnen genieten van hun ochtendkoffie. Er staan drie verdwaalde feestgangers mee te deinen op de dreun van de muziek.
Als ik aankom op de camping zijn de meeste van de groep wakker geworden en zitten klaar voor het ontbijt. Annemijn eet een pannenkoek, Merel crackers met pindakaas en banaan maar bij de meeste kampgenoten staan broodjes knaksworst met mayonaise en ketchup op het menu. Iets waar mening mens door het jaar heen van zou kunnen walgen maar wat hier volstrekt normaal is.
Tijdens het ontbijt, wat op Lowlands altijd legendarisch lang duurt, nemen we door wat de acts en plannen voor vandaag zijn. De meeste zijn het er over eens dat we beginnen bij Donnie. Mijn kennis van Donnie rijkt niet verder dan de filmpjes met Jan Boskamp voor de Champions League.
Voordat we naar Donnie gaan is er tijd voor een rondje over het terrein. Ieder gaat z’n eigen route, Noor, Annemijn en Maisa kiezen voor een fruitsmoothie, Joep, Matthieu, Huub, Berend, Paul en Milan kiezen voor een gerstensmoothie, Merel, Jurre, Jeroen, Rochella en andere Paul kiezen voor een bakje koffie. Ik spendeer de ochtend door een rondje te maken over het festivalterrein en ga even buurten bij alle randactiviteiten zoals de knutselhoek en de markt. Tegenover de Alpha tref ik een levend pac-man spelletje aan.
Na m’n rondje kom ik aan bij de Bravo waar het publiek en Donnie klaar staan om te beginnen. Het publiek bleek groter dan de tent en je kan alleen nog per schoenlepel naar binnen. Ik kies eieren voor m’n geld en schuif tegen de buitenzijde van de tent op een platform aan. Daar zie je niets maar hoor je alles. Na een klein kwartier Donnie gaat een deel weer in de richting van de Alpha. Ik sluit aan en beland bij het concert van Frank Turner & The Sleeping Souls, niet te verwarren met Frank Carter & The Rattle Snakes die er vorig jaar nog stonden.
Frank Turner maakt er met de slapende zielen een redelijk tof feestje van. De muziek op Spotify was een stuk rustiger dan wat ze hier op de plank leggen. Het eerst feestje is een feit en de eerste circle pits zijn gedraaid.
Na Frank Turner gaan Noor en ik romantisch uiteten langs de oevers van Lake Lowlands. We hebben goede gesprekken over de zin van het leven. In aanloop naar het optreden van Ronnie Flex glibberen een variëteit aan schaarsgekleede jeugdigen richting het hoofdpodium. Noor en ik zijn gehuld in een deken van schaamte wanneer wij tussen de jonkies staan die daadwerkelijk fan zijn van de band. Voor ons is het de traditie om elke dag minstens een keer naar slechte Nederlandse hiphop te gaan. Na een half uur houden we het voor gezien. Eindoordeel, het was iets minder kut dan vorig jaar, al kende ik nu maar 1 liedje.
Na Ronnie Flex begeven ons naar de X-ray voor een optreden van PUP. Deze band heb ik ontdekt doordat ik verlekkert te kijken naar de line-up van Pukkelpop. Dit was een recommended artist als je van Pennywise houdt. De mannen van PUP zetten een snaarstrakke punkrock show neer. Het oude Lowlandspubliek is hier verzamelt. Er staat een jongen in de tent die van al z’n oude Lowlandsbandjes bretels heeft gemaakt. Verderop prijkt een custom 25-jaar-lowlands sticker.
Na PUP is het tijd om even langs de camping te gaan. Even de benen een beetje rust geven. Onder de partytent leer ik Mannus en Anke wat beter kennen. Ze vertellen me over hun vakantie in Slovenië met bijbehorende “huttentocht”. Het is een wereld die totaal onbekend is voor mij. Na een paar uurtjes de kuiten rust geven en kletsen is het tijd voor Royal Blood.
Nikita en Dante staan al in de Alpha, we voegen ons bij ze en na een paar minuten sta ik ineens bijna tegen het hek van het voorste vak aan en heb prachtig uitzicht. Op een gegeven moment valt de muziek van de Alpha uit en worden we getrakteerd op een acoustisch optreden. Niet helemaal wat de heren in gedachten gehad hadden bij een optreden voor 20,000 bezoekers. Toch spelen ze stug door en komt er al snel weer versterking. De rockshow is best wel heel tof en ik herken vrij veel liedjes. Annemijn licht me later in dat haar halve Lowlandsplaylist uit Royal Blood bestaat en dat dat wel eens de reden kan zijn. Ik ben blij te zien dat ook de jongere generatie hier te vinden is. -Er staan 5 blauwe bandjes voor me-
Na Royal Blood is het tijd voor een rondje Facetimen met Rosan. Ondanks de vrijwillige verkoop van haar kaartje zit ze met behoorlijke FOMO op de bank. Iedereen is enthousiast om even met haar te kletsen. Als avondeten werk ik ondertussen een pannenkoek weg die ik afsluit met een eierkoek. Rond half tien begeven we ons richting de Lima voor het laatste feestje van vandaag. Neopham Feofunk(of zoiets) het is een Russische band die snoeiharde drum and bass maakt met een beer op het podium. Iedereen gaat schouder aan schouder staan en stuitert door de Lima heen bij wijze van dans. Als we terug keren op “onze” plek dan is de grond om ons heen bezaaid met muntjes en geld. Dat maakt het feestje nog een klein beetje leuker, voor zover dat mogelijk is. Dit was echt het allerleukste feestje wat we dit hele weekend gaan meemaken.
We sluiten af met een klein campingfeestje. Huub vraagt aan me wat ik wil horen, op mijn antwoord: FROZEN! reageert hij enthousiast en hij slingert zijn disneyplaylist aan. Dit kan niet bij iedereen op vrolijke blikken rekenen. De helft van de groep zit luidkeels mee te zingen. Als er na een half uur de vraag komt of er ook goede muziek aan kan antwoord ik, this is good music, if you don’t like it, there is a festival over there. Mijn grapje wordt goed ontvangen.
Na een paar uur op de camping houd ik het weer voor gezien. Morgen weer een dag. Wederom gaat Annemijn nog even door tot de late uurtjes en ik merk haar dit keer niet eens thuis komen.