Na een krappe 2 uur slapen moet ik even opstaan voor een toiletpauze. Daarna is me nog 3 hele uren slaap gegund en dan is het af. Ik sta op en wandel richting het terrein, wederom zijn alle overdekte plekken nog gesloten. Ik keer weer terug naar de camping en tref daar Dante. We hebben hetzelfde plan en gaan even het kamp opruimen en de volle afvalzakken weg brengen.
Tijdens het ontbijt besluit ik maar vanaf m’n schoot verder te werken. Ik kom dan tot de conclusie dat dat eigenlijk verdacht goed werkt. Om half twee is het tijd voor de Club 27 sing-along. We begeven ons naar de Alpha. Onderweg paseren we de zielen van Annemijn, Noor en Maisa. De sing-along gaat van start, van te voren kon je je opgeven om je moment of fame te pakken op het grootste podium van Lowlands. Ik verdenk de helft van de deelnemers ervan dat ze zelf in een bandje zitten.
Na een stuk of vijf liedjes, met onder andere een tamelijk gore Amy Winehouse impersonator, houden we het voorgezien en vertrekken we naar de Bravo voor het optreden van Willem. Onderweg verliezen we Annemijn aan Sea Girl die de Lima op z’n kop zetten. In tegenstelling tot de rest van het weekend is het vandaag een heerlijke dag en spreid de zon zijn warmte over het festival. De paradijsvogels spreiden op hun beurt de vleugels en showen hun kleurijke verschijning.
Er staat een propvolle Bravo klaar, reikhalzend uit te kijken naar het optreden van Willem. Er start een soort wachtmuziekje en mensen staan te kijken maar zien nog niets. De tijd verstrijkt en het ongeduld neemt toe. Na een paar minuten blijkt het optreden toch al wel begonnen te zijn dmv het muziekje. Wanneer de muziek aanzwelt komt Willem onder groot applaus het podium op. Na twee liedjes zwaait Joep af, het is niet zijn ding. Een liedje later moet ik hetzelfde concluderen en struikel ook de tent weer uit. Dat bleek nog enige moeite te vergen want ver buiten de tent staan er fans te luisteren naar de saaie muziek van Willem. Als ik de tent uit ben stuurt Huub: Willem zingt niet live! Hij playbackt… Wat slecht!.
Ik dwaal nog maar eens in m’n eentje over de grasweides van dit stukje Biddinghuizen. Vandaag kom ik niet zo lekker in de festivalstemming, ik vraag me af waar dat door komt. Aan de rand van het meer spot ik een plekje waar ik even ga zitten. Even een moment voor mezelf. Ik lees m’n blogteksten door, pas hier en daar wat aan en schiet vervolgens wat foto’s die ik in het verhaal vind passen. Toch wel weer bezig. M’n horloge trilt, Annemijn vraagt wie er zo naar Bear’s Den gaan?
Ik schuifel door de menigte naar de Alpha toe en stap de tent binnen. M’n appjes worden niet verstuurd dus ik besluit dan maar in m’n uppie het concert te kijken. Hoewel ik Bear’s Den de vorige keer ook al tof vond overtreffen de mannen zichzelf dit keer enorm. Het is een prachtig optreden met sterke maar ook breekbare liedjes en momenten. Ik sta te genieten in de tent. Na het optreden slenter ik weer door. Annemijn appt me dat ze me mist en wil dat ik aansluit bij de Lima. Nu zijn de Lima feestjes altijd prima dus ik zet koers die kant op. Daar aangekomen pak ik nog wat klanken mee van Kokoko. Vlak nadat ik er ben heeft de rest genoeg gehoord en wil een rondje over de markt lopen.
Voor het eerst vandaag laat de regen even van zich horen en kan ik m’n regenjas weer voor de dag halen. Annemijn, Maisa en Huub zijn geinteresseerd in de sieraden en ik zit met Noor, Joep en Jenny op een bankje te wachten. Als ze klaar zijn hobbelen we via Pac-man richting de heuvel van de Alpha voor Franz Ferdinand. Daar aangekomen ploffen we neer en even later sluiten ook Jolanda en haar groep aan. Het zonnetje schijnt weer en het gebied stroomt vol met zo’n 40.000 bezoekers. Overal waar je kijkt zijn er mensen. Het optreden klinkt zoals altijd goed, maar ik heb wel het idee dat de spontaniteit en het plezier er een beetje vanaf is bij de band.
We gaan weer even langs de camping voor een korte onderbreking en om de benen wat rust te gunnen. Huub pakt uit zijn tent de prachtigste versiering voor die avond: een regenboog cape. Als ik vraag of hij die aan doet met zijn fluoriserende trui gaan zijn ogen glinsteren en knikt hij van wel. Maar voor het zover is gaan we eerst nog naar Eskorzo, een Spaanse band die de Lima uit elkaar trekt. Op de warme beats staat iedereen z’n benen uit z’n lijf te dansen en we worden getrakteerd op een prachtige zonsondergang.
Na het concert gaat iedereen zijn eigen weg op zoek naar iets te eten. Dit hadden we beter anders kunnen doen zouden we later achter komen. Ik schaf mijn laatste zak met friet aan en eet deze op terwijl ik vol verbazing sta te kijken naar de 45.000 mensen die voor m’n neus langs schuifelen in de riching van de Alpha voor het optreden van Tame Impala. Ik zie mijn kans schoon en steek, met enige haast, de mensenmassa door om weer aan te sluiten bij m’n vriendjes. De laatste liveband staat op het programma, Sir Reg. Ze spelen snoeiharde Ierse punk en zijn er verdomd goed in. De hele tent gaat uit z’n dak en er ontstaat een moshpit die de halve tent in zijn greep neemt. Onze plekken zijn achteraf toch niet zo sterk gekozen want we raken enigszins in de verdrukking. Ook heb ik al snel last van buikpijn doordat ik pas nog gegeten heb. Springen en feesten zit er op deze manier niet in. Halverwege loopt Annemijn de tent uit en iets later volgen Maisa en ik haar voorbeeld.
Wanneer we terug op de camping zijn verzamelt al vrij snel een groot deel van de groep zich. Iedereen komt bij verschillende concerten vandaan, maar hebben het allemaal goed naar hun zin gehad. Ik begin met inpakken van m’n spullen zodat ik dat de volgende ochtend niet meer hoef te doen. Daarna trek ik de laatste biertjes open en kan de slotavond beginnen. Er ontstaat een soort oude dance disco in ons kampje. Onder het genot van Because the night luiden we de laatste nacht in. Noor en Merel besluiten op een goed moment om de partytent te beroven van alle lampjes, een teken om richting de Lima te gaan voor het “Pirate fest”. De bende van paradijsvogels trekt in de richting van het laatste feestje.
De tent staat propvol en we beginnen met een feestje in het gras. De lampjes dansen vrolijk in het donker en we staan gebroederlijk in een grote kring. Iedereen pakt omstebeurt zijn of haar moment, ik geniet enorm, hier had ik naar uitgekeken. Ik zet al m’n zorgen uit m’n hoofd en ga helemaal los. Als we later naar binnen verhuizen weten we daar binnen korte tijd de hand te leggen op aardig wat vierkante meters en met ons gehos en gespring breidt dat al snel uit tot een eigen vleugel. Ik vang wat gesprekken op die klinken als: “Het staat hier vol met halve zolen”, dat zijn wij dus. Maar ook, “Oh met die lichtjes, dat zijn vast Wildeburgers”. Over die laatste opmerking zit ik me een poosje te ergeren. Wij zijn de Lowlanders uit de tijd van Kees van Hondt en dit is ‘ONZE’ zondagavond, bemoei je er niet mee. We dansen door totdat echt niemand meer kan en als de tent om 3 uur sluit dan sluiten onze ogen zich ook.
We wandelen samen met Maisa en Matthieu naar het ‘Verre Oosten’ in de Orient Express. Maisa en een random meisje die onderweg aanhaakt zijn de enige die m’n verhaal leuk lijken te vinden. Ik neem ze mee langs de steden en plekken die we passeren op weg naar India. Wanneer de Orient Express het eindstation bereikt vertrekken Maisa en Matthieu de India in en de rest reist huiswaarts naar Camping 1. Maisa en Matthieu bleken hier achteraf niet van op de hoogte.. Het is half 4 als ik in bed stap, ik ben gesloopt….