Nadat ik gisteravond met aluminiumfolie en een vochtige doek de ramen in onze slaapkamer heb afgeplakt begint vandaag iets later, half 7 heeft Juliette er genoeg van en besluit wakker te worden. Ach ja toch weer wat extra slaap gehad. Emmelie komt er gezellig bij om half 8 en we spelen heerlijk op deze zonnige ochtend. Tijdens het ontbijt nemen we de dag door. De uitkomst is dat ik kan fietsen deze ochtend en we gaan vanmiddag naar het zwembad.
Ik had wat rondjes uitgestippeld in de buurt, één ervan was een soort gelijke aan wat ik eerder deze week met Jolanda heb gereden maar dan met een extra omloopje en langs de andere route over de Camerig. Ditmaal hoefde ik slechts met m’n eigen tempo en conditie rekening te houden. Het tempo lag toch iets hoger dan van de week. Ik start de route in Vaals om via de Kerkstraat en de Viergrenzenweg naar het Drielandenpunt te klimmen. Vervolgens daal ik af naar Gemmenich en zet koers richting Plombières. Het stikt hier van de korte klimmetjes en bijbehorende afdalingen. Vlak buiten Plombières zit een typische Waalse afdaling. Het wegdek is te omschrijven als een lapjeskat. De combinatie met losliggend grind zorgt voor samengeknepen billetjes. Ik rij een omloopje over de Rue Terstraten waarna ik weer via Plombiéres richting Sippenaken fiets. De klim van de Camerig loopt dit maal via de Epenerbaan ipv het Vijlnerbos. Tevreden zet ik m’n fiets na een uur en 20 minuten terug in de schuur. Bij binnenkomst klinkt het van “hé ben je nu al terug?”. Ja het ging wat sneller dan verwacht!
De middag dompelen we ons onder in het zwembad van het park en dan meer specifiek in het ‘Bollo bad’. Die andere zijn saai aldus Emmelie. Daar heeft ze wel een punt. Juliette vindt er maar weinig aan trouwens, die kijkt een beetje voor zich uit en vraagt zich duidelijk af wat hier de lol van moet zijn. Zoals het een echte vader betaamt plaag ik Emmelie een beetje door water haar kant op te gooien. Dat neemt ze goed op en besluit hetzelfde te doen bij Juliette. Laatst genoemde krijgt de volle laag van een emmer in haar gezicht. Ze moet zich even herpakken maar lijkt er verder onbezorgd door. Dat is wel verrassend, de oudjes hadden zich mentaal al voorbereid op een fikse huilbui.
Na de poedelsessie is Juliette er wel weer zo’n beetje op uitgekeken en die wil wel weer naar huis. Ik grijp nog wat Radlers mee uit de winkel en wandel in alle rust met haar terug naar het huisje. Het avondritueel van voedertijd en vervolgens bedgaan staat weer op ons te wachten. Maar voor het zover is laat ik haar nog wat rondscharrellen in het huisje terwijl ik een chipje eet en wat wielrennen kijk. De avond spenderen we heerlijk ontspannen in de “tuin” van het huisje uitkijkend op een prachtig stel bomen en later de zonsondergang. Deze rust en vogelgeluiden missen we thuis.