Deze zondagochtend begint vroeg. Om kwart voor 5 word ik wakker omdat Emmelie ligt te huilen. Het onweert buiten en ze is waarschijnlijk bang. Annemijn zegt dat ik maar bij haar moet gaan liggen en dat zij Juliette wel vermaakt. Gelukkig doezelen Emmie en ik nog verder. Als het schaap om 7 uur z’n ogen opent wordt Emmelie verdrietig wakker en zegt dat ze nog niet wilt dat het schaap al wakker is. Oke dan slaapt die nog even door terwijl papa al naar beneden gaat. Emmelie blijft nog lekker even liggen. Beneden tref ik Annemijn en Juliette tamelijk vermoeid aan. Maar toch beginnen ze gewoon aan de dag. De broodjes haal ik op bij het winkeltje en dan kunnen we aan tafel.
Jolanda en ik hijsen onszelf na het ontbijt in sportkleding en ik laat het zadel van mijn racefiets een flink stuk zakken. Ik had haar van te voren al uitgedaagd samen een rondje te fietsen aangezien ik zowel de gravel- als racefiets mee nam. Ik heb een leuke route in de buurt uitgestippelt die begint met de klim naar het drielandenpunt. Aangezien het voor Jolanda 2 jaar geleden is dat ze voor t laatst gefietst heeft, is de start met deze klim even pittig. Ze blijkt echter meer moeite te hebben met de andere kant van de klim, ofwel de afdaling. Veel harder dan 25km/u durft ze niet naar beneden en dat vindt ze ronduit belachelijk. De route voert ons via Plombiers naar Sippenaken en vervolgens via Slenaken en Epe over de Camerig terug naar Vaals. De klim van de Camerig stond op mijn todo lijstje van gewenste klimmetjes deze vakantie. Hij valt mij mee en Jolanda iet wat tegen, de kreet ik dacht dat ik dood ging hoor ik enkele keren terug die dag. Maar ik vind t heel wat dat ze het gewoon gedaan heeft na zolang niet gefietst te hebben.
Met een big smile komen we terug bij het huisje waar we drie blije meiden aantreffen. Zij zijn in onze afwezigheid lekker wezen spelen in de speeltuin. We maken plannen voor de rest van de dag. Die bestaan eigenlijk vooral uit het avondeten wat genuttigd zal worden bij “de pannekoekenmolen”. Een prachtige oude watermolen tegen de voet van de Gulperberg aan. Voor mij rede te meer om de avondrit over een leuke route uit te stippelen. Ik verlaat het park weer richting de Camerig en beklim hem ditmaal via de Epenerbaan. Opweg naar boven zoeft een andere wielrenner me voorbij. Even denk ik hem te laten gaan maar ik zet een tandje bij en grijp z’n wiel. Hij gaat via de “lange bosweg” omhoog. Nu heb ik die route toevallig in de afdaling met Jolanda gereden en zo lang blijkt de lange bosweg niet te zijn. Hij is wel behoorlijk stijl met 15% als maximum. Onderweg ouwehoer ik een beetje met die wielrenner. Hij blijkt Duits te zijn en in Aaken te wonen, ik tref hem op z’n wekelijks 1 hour power ritje. Bij de Zevenwegenweg zwaaien we tot ziens en vervolg ik de route naar Gulpen. Helaas blijkt de Gulperberg vanuit Partij dicht te zijn en word ik via de grote weg omgeleid. Nou ja die Gulperberg en de PR komt na de pannekoek dan wel.
De pannekoek smaakt wederom fantastisch en de speeltuin bevalt Emmelie wel. Ze is niet onder de indruk van de lokale kippen en konijnen maar zodra ze samen met mama een walibi spot, dan moet papa er wel even bijgehaald worden om die ook te bekijken. Ik speel nog wat met haar op de schommel en daarna gaan we weer lekker aan tafel. Het afrekenen blijkt nog een hele kunst want er blijken 27 verstekelende euro’s op de bon te zijn verschenen. Gelukkig regelt Jolanda de zaakjes goed en na restitutie zet de auto koers richting Vaals.
Ik neem de andere afslag en snel nog even naar boven de Gulperberg op. Met zijn piek van 18% toch wel een serieus stukje klimmen. Later zou blijken dat mijn respetabele tijd van 3.03 toch goed is voor de 9745 plaats achter Pogi. Goed hij deed het in 1.35 maar hij is dan ook Pogacar en doet het voor z’n werk. Bij thuiskomst buigen we ons weer over het bedritueel en daarna plof ik uitgeput op de bank. Annemijn heeft t vanavond extra zwaar want haar avonddienst eindigt pas na 2,5 uur. Het zat even niet mee deze avond, de warmte helpt daar ook niet echt bij. Morgen weer een dag.
